Dariusz Suska zadebiutował poetycko podczas studiów z fizyki stosowanej, na łamach wydawanego poza cenzurą pisma studenckiego Na Indeksie. Od 1995 roku pracował w Warszawie jako redaktor i dziennikarz w działach kultury wielu pism; publikował własne wiersze, a także recenzje. Pracując jako redaktor konsultujący w stacji telewizyjnej TVN, sprawował opiekę literacką, nadzór scenariuszowy i pisał scenariusze seriali.
Debiutancki tom Dariusza Suski Rzeczy, które były światem (1992) zdradzał młodzieńcze zafascynowanie poezją Zbigniewa Herberta – pod względem formalnym, ponieważ treściowo uwagę zwracała tu przede wszystkim problematyka metafizyczna, a nawet teologiczna (krytykowana za „teoretyzację życia duchowego”). Wiersze Suski są zasadniczo pozbawione poczucia humoru i zawsze pozostają całkowicie apolityczne. Poetę fascynuje zwłaszcza idea apokatastasis i kwestia zbawienia zwierząt. Temu ostatniemu zagadnieniu poświęcił liczne wiersze – również w późniejszych tomach, których odmienność wynika prawdopodobnie z wpływu lektury twórczości Jarosława Marka Rymkiewicza oraz przyswojenia jego refleksji na temat klasycyzmu.
W kolejnych tomach Suska zaczyna rymować – początkowo nieśmiało, później już konsekwentnie. W miejsce odniesień do najważniejszych myśli filozoficznych pojawiają się osobiste refleksje, wynikające z bezpośredniej obserwacji świata, przeważnie wyrażane poprzez subiektywny opis, czasami niestroniący od turpizmu. To połączenie fascynacji brzydotą i rozkładem, metafizycznych inklinacji oraz potrzeby formalnej doskonałości sprawia, że Suskę można uznać za spadkobiercę tradycji baudelaire’owskiej.
Wraz ze zmianą poetyki do twórczości Dariusza Suski wkroczyła także prywatność, zwłaszcza wspomnienia z dzieciństwa i niezwykle plastycznie odtwarzana Polska lat 70. XX wieku – nie stanowiła ona jednak ani obiektu nostalgii, ani przedmiotu krytyki, lecz była raczej tłem dla pewnego rodzaju samokrytyki. Można zaryzykować stwierdzenie, że Suska nieustannie czuje się winny wszelkiego zła: tego, które kiedykolwiek sam wyrządził, i tego, któremu milcząco sprzyjał.
Obserwowana z wielu punktów widzenia i w różnych przejawach śmierć w pewnej mierze zawsze stanowiła element wierszy Dariusza Suski, lecz jej obecność stała się szczególnie wyraźna w tomie Wszyscy nasi drodzy zakopani – książce o mrocznym i elegijnym charakterze, mimo że jej całościowy wydźwięk należy uznać za chrześcijański i optymistyczny. Twórczość Suski często odwołuje się do paradoksów, niezwykle trudnych pytań i – co szczególnie interesujące – próbuje udzielać na nie rozsądnych, wiążących, a zarazem wyrafinowanych poetycko odpowiedzi.
Wiersze Suski były tłumaczone na angielski, czeski, hiszpański, rosyjski i serbski.
Tomy poezji Dariusza Suski Wszyscy nasi drodzy zakopani i Cała w piachu zostały w 2001 i 2005 roku nominowane do Nagrody Literackiej „Nike”. Tom Wszyscy nasi drodzy zakopani otrzymał też Nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek dla najlepszego tomu poetyckiego w 2000 roku. W 2013 Duchy dni uzyskały nominacje do Nagrody Poetyckiej im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego za najlepszy tom roku „Orfeusz”, do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius oraz do Nagrody Literackiej Gdynia. W 2017 roku za tom Ściszone nagle życie Suska został nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius, do Nagrody Literackiej m.st. Warszawy, do Nagrody Poetyckiej im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego „Orfeusz” (finał nagrody) oraz do Nagrody Literackiej Gdynia.