Koniec z nieokreślonością własnej tożsamości, dzięki której dziecięce ciało, jeszcze wolne od norm kulturowych, jest w tym sensie niebinarne i transgresyjne. Możemy nawet powiedzieć, że antysystemowe, ponieważ wymyka się rolom genderowym – o motywie dziewczyństwa we współczesnej polskiej poezji pisze Ola Lewandowska-Ferenc.

Koniec zabawy jest powieścią przewartościowującą starość w wielu wymiarach, mnożącą pytania, z których zasadniczym wydaje się to graniczne: kiedy człowiek uznaje, że jest już stary? – o książce Jacka Melchiora pisze Tymoteusz Milas.

Pisze się w samotności. Samotność jest niezbędna do sprawnej pracy. Ale z samotnością miało nie być kobiecie do twarzy. Już sam zbitek słów „samotna kobieta” brzmi jak obraźliwy epitet, a wyobrażenie, że kobieta może coś samotnie zdziałać, jest trudne do przyjęcia nawet dla niej samej – o zjawisku samotności w utworach artystek pisze Aleksandra Ewa Furtak.

Do rewizji własnych przekonań na temat pierwszeństwa motywu klasowego nad narodowym popchnęła Burka ta sama potrzeba dogłębnego pojęcia istoty obserwowanych zjawisk, która daje o sobie znać we wszystkich jego pismach – o Autoportrecie z okruchów Tomasza Burka pisze Adam Partyka.

Miniatury prozatorskie Konwerskiej nasuwają mi na myśl anamorfozę – zniekształcenie, które jest efektem zaprojektowanego punktu widzenia, skutkiem dziwacznej perspektywy – o Rzeczach robionych specjalnie Emilii Konwerskiej pisze Izabella Adamczewska-Baranowska.

Nie samym pisaniem żyją twórcy. Co odciąga ich od pracy literackiej, co zaprząta im myśli? Jak autorki i autorzy odnajdują się w niełatwej rzeczywistości? Z czego rezygnują, by móc tworzyć? Na te i inne pytania staramy się znaleźć odpowiedzi w cyklu Kiedy nie piszą. Tym razem Krzysztof Hoffmann rozmawia ze Szczepanem Kopytem.

Świetny debiut, Love song, zapewnił Karolinie Krasny wysoką pozycję wśród młodych talentów polskiej sceny literackiej. Druga książka tej autorki jest utworem w pewnym sensie jeszcze bardziej programowalnym. Pozwala ułożyć świat przedstawiony w swobodnie wykoślawioną alternatywną rzeczywistość. I to niejedną – o Strefie II Karoliny Krasny pisze Konrad Janczura.

Nie samym pisaniem żyją twórcy. Co odciąga ich od pracy literackiej, co zaprząta im myśli? Jak autorki i autorzy odnajdują się w niełatwej rzeczywistości? Z czego rezygnują, by móc tworzyć? Na te i inne pytania staramy się znaleźć odpowiedzi w cyklu Kiedy nie piszą. Tym razem Katarzyna Kachel rozmawia z Katarzyną Kobylarczyk.