W powszechnej świadomości Anna Iwaszkiewicz postrzegana jest przede wszystkim jako żona słynnego pisarza. Dlatego zależało mi, by wydobyć ją z cienia Jarosława Iwaszkiewicza i pokazać jako twórczynię, postać osobną, indywidualną – mówi Sylwia Góra, autorka książki W stronę Anny, w rozmowie z Magdą Huzarską-Szumiec.

Każda osoba nielojalna wobec władzy jest ekstremistą, a każde działanie, które nie spodoba się władzy, uznawane jest za ekstremistyczne i podlega karze. Antyrządowy działacz jest wrzucany do jednego worka z pedofilami, dilerami narkotyków i poważnymi przestępcami – mówi prezeska Białoruskiego PEN Clubu Taciana Niedbaj w rozmowie z Justyną Czechowską.

Był postacią wyjątkową na mapie teatralnej Polski. Jego przedstawienia w jednych wzbudzały zachwyt, przez innych były ostro krytykowane. Niewielu wiedziało, jak historia Swinarskiego i jego wewnętrzne demony wpływały na los stwarzanych na scenie postaci. Tajemnice te odsłania Beata Guczalska w rozmowie z Magdą Huzarską-Szumiec o książce Konrad Swinarski. Biografia ukryta.

„Przypominałem sobie legendy arturiańskie, Umberta Eco, Żywot Łazika z Tormesu, Rolanda Barthes’a, Miguela Cervantesa, odgrzebywałem z pamięci również kalki z pulpowej fantastyki. Chciałem ten świat mocno ukorzenić, ale też ulokalnić”. Z Łukaszem Kucharczykiem, autorem książki Wszystkie drogi prowadzą, nominowanej do Nagrody Zajdla, rozmawia Patryk Kosenda.

Grant tworzy w świecie zdominowanym przez internet, przesyconym cyfrowością, zalanym komunikatami, które mają sprawić, że przestaniemy myśleć krytycznie, a być może w ogóle myśleć – o wystawie Alexandra Grant. Słowo. Obraz. Przestrzeń w Muzeum Literatury w Warszawie pisze Agata Pyzik.

Publikacja pełnego, trzytomowego wydania Robinsona Crusoe znaczy dla czytelnika tyle, ile dla tytułowego rozbitka wyłowienie z tonącego statku niezbędnego wyposażenia: strzelby, trzech baryłek prochu (dwóch suchych, jednej zamokłej), żagla, tuzina toporków. Marcin Cielecki sugeruje jednak, że z postacią Robinsona powinniśmy się pożegnać już po lekturze pierwszej części książki Daniela Defoe.

Trzy pierścienie są eksperymentem szczególnego rodzaju. Autor snuje opowieść o Erichu Auerbachu, François Fénelonie i Winfriedzie Georgu Sebaldzie, ale losy zaludniających jego wykład bohaterów tak naprawdę odpowiadają wątkom w większym układzie narracyjnym, który stanowi próbę zaprezentowania tak zwanej kompozycji pierścieniowej – pisze Karol Kleczka o eseju Daniela Mendelsohna.

Zawieszam pytanie o charakter pęknięcia, z którego pochodzą nowe zapisy poetyckie Miłobędzkiej. Spróbuję jednak zapytać, jak do tego pęknięcia doszło, co w tym tomie sprawia, że pozostaję z niczym, i co z tego wynika – o więcej nic Krystyny Miłobędzkiej pisze Anita Jarzyna.