Jest absolwentką dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Pracowała między innymi w tygodniku „Polityka”, specjalizując się w reportażu przedstawiającym losy pozornie zwyczajnych ludzi. Niebawem zaczął przyciągać ją do siebie zapomniany żydowski świat, który opisuje, zwracając uwagę na drobne z pozoru szczegóły i posługując się oszczędnym językiem i operując właściwym technikom reportażowym skrótem.
Jej pierwszą poświęconą tematyce Holocaustu książką był tom prozy reportażowej Zdążyć przed Panem Bogiem, będący wynikiem rozmów dziennikarki z Markiem Edelmanem, jednym z przywódców powstania w getcie warszawskim. Książka ta to nie tylko opowieść o getcie, jego likwidacji i zbrojnym zrywie garstki osób, ale poznajemy też Edelmana jako kardiologa cały czas walczącego o życie pacjentów. Krall przełamuje tu konwencję bohaterskich historii, na pierwszy plan wysuwając ironiczny stosunek lekarza do samego siebie i nonszalancję wobec własnej odwagi.
Z kolei Sublokatorka to minipowieść, na poły autobiograficzna historia dwóch kobiet: Żydówki i Polki, które poznały się, gdy mała Marta ukrywała się podczas wojny w domu Marii. Autorka, opisując ich relacje, prowadzi grę z czytelnikiem, myli tropy, rozszczepia losy bohaterów, posługując się w tym autoironią, gdyż – jak sama mówi – nie chce, by wielkie słowa przysłoniły prawdę.
Ta zasada obowiązuje także w innych jej prozatorskich utworach, takich jak Okna, Wyjątkowo długa linia czy Biała Maria. Okna opowiadają o czasach stanu wojennego i procesie o zabójstwo Grzegorza Przemyka. Z kolei Wyjątkowo długa linia przedstawia dzieje lubelskiej kamienicy i jej mieszkańców: poetki Franciszki Arnsztajnowej, jej męża i syna, który walczył w Legionach oraz przyjaciela Józefa Czechowicza. Biała Maria to natomiast historia polskiego małżeństwa, które podczas okupacji zobowiązało się zostać rodzicami chrzestnymi pewnej żydowskiej dziewczynki, ale obietnicy nie dotrzymali, powołując się na przykazanie: „Nie mów fałszywego świadectwa”... Narracja rwie się, zmieniając się w skrawki opowieści, które łączy dotkliwa nieobecność ludzi, którzy zginęli, i kruchość ich losów.
Jej najnowsza książka Jedenaście określana jest jako reporterski dziennik, czasami przechodzący w poezję. Składa się z mikroopowieści rozpiętych między traumą Zagłady, a wojną w Ukrainie i kryzysem uchodźczym na polsko-białoruskiej granicy. Istotny jest w niej pewien rytuał reporterki, która odmierza czas odnosząc się do dnia śmierci swojego męża.
W formie książkowej ukazały się też reportaże Hanny Krall, między innymi Hipnoza czy Taniec na cudzym weselu. Nakładem Wydawnictwa Literackiego opublikowano też zebrane w jednym tomie dzieła autorki zatytułowane Fantom bólu. Reportaże wszystkie.
Po jej teksty sięgali twórcy filmowi i teatralni. Z Krzysztofem Kieślowskim współpracowała przy powstawaniu Dekalogu, a na podstawie jej reportażu Jan Jakub Kolski nakręcił film Daleko od okna. Krzysztof Warlikowski wykorzystał twórczość pisarki w spektaklach: Dybuk, Odyseja. Historia dla Hollywoodu, (A)pollonia.
Hanna Krall jest laureatką wielu nagród, w tym Nagrody Kulturalnej Solidarności, Nagrody Herdera, Nagrody Literackiej im. Juliana Tuwima oraz Nagrody Literackiej im. Władysława Reymonta. Środkowoeuropejską Nagrodę Literacką „Angelus” otrzymała za tomy Król kier znów na wylocie.
[MHS]
