Ukończył filologię angielską na Uniwersytecie Opolskim. Od 1995 pracuje w Instytucie Filologii Angielskiej tej uczelni jako pracownik naukowy z tytułem doktora habilitowanego. W badaniach akademickich zajmuje się teorią literatury i przekładu literackiego, poezją anglosaską oraz współczesną poezją polską. Pisze utwory poetyckie, teksty eseistyczne, jest też tłumaczem między innymi takich autorów jak Wallace Stevens, John Ashbery i Simon Armitage. Na kształcie jego poezji zaważyła fascynacja twórczością Wallace’a Stevensa, jego bogatą metaforyką i językiem.
Gutorow debiutował jako poeta na łamach „NaGłosu” w 1993, a jako krytyk literacki w tym samym piśmie w 1994 roku. Krytycy doceniają go jako twórcę precyzyjnych liryków, których znaczenie budowane jest w dużej mierze na intertekstualnych nawiązaniach i przytoczeniach. Gutorow operuje stylem wysokim, formalnie nawiązuje do reguł klasycznej poetyki, acz bez przesadnej skrupulatności. Ulubionym motywem poety jest cień rzucany nocą przez światło księżyca. Równie ważne są motywy projekcji filmowej, złudnej ciągłości ruchu, fantomatycznej obecności.
Maciej Woźniak, podsumowując rok 2017 w poezji na łamach magazynu Dwutygodnik.com, skomentował tomik Gutorowa Rok bez chmur. Krytyk zauważa, że autor pisze „krótko i zwięźle (sporo czterowierszy), ale na pewnym – sympatycznie ironicznym – przydechu, z pewnym – ładnie intertekstualnym – namaszczeniem (ukłony przede wszystkim dla Wallace’a Stevensa). Może zresztą ta odrobina «tonu z offu» jest tu tembrem najosobistszym, najotwarciej ukazującym autora, którego nieco nam przysłania to wszystko, co przeczytał. Gutorow, od lat łącząc klasyczną dbałość o formę z awangardową śmiałością w zachwiewaniu strukturami językowo-poznawczymi, osiąga tu stan, w którym wszystko, co teoretycznie o jego poezji wiemy (i co autor teoretycznie wie, by ją tworzyć), ustępuje przed naturalną siłą poetyckich konstatacji i obrazów”.
Bibliografię Gutorowa uzupełniają tomy rozpraw. Na kresach człowieka ma charakter akademicki i dotyczy humanistycznych aspektów dekonstrukcji (zwłaszcza w filozofii Jacques’a Derridy), takich jak etyka i teologia negatywna, przyjaźń i śmierć. Niepodległość głosu, bardziej eseistyczny, jest pionierskim zastosowaniem narzędzi dekonstrukcji do opisu polskiej poezji współczesnej.
Gutorow jest laureatem między innymi wyróżnienia w Konkursie im. Kazimiery Iłłakowiczówny za najlepszy debiut poetycki w 1998 roku, nagrody Fundacji Kultury oraz Nagrody im. Ludwika Frydego za działalność krytycznoliteracką (2003). W 2009 za tom Inne tempo otrzymał nominacje do Nagrody Literackiej „Nike”, Nagrody Literackiej Gdynia oraz Nagrody Mediów Publicznych „Cogito”. Za tom Rok bez chmur nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius” i Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego „Orfeusz”.