W 1977 roku ukończył polonistykę w białostockiej filii Uniwersytetu Warszawskiego, w 1984 roku przyjął święcenia kapłańskie. Doktorat uzyskał w 1991 roku, habilitację – na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego – w 1999 roku, a tytuł profesora nauk humanistycznych w 2005 roku. Wykładowca literatury polskiej i historii filozofii w warszawskim Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym i Papieskim Wydziale Teologicznym. Od końca lat 80. XX wieku współpracuje z radiostacjami katolickimi, Polskim Radiem oraz Telewizją Polską. Publikował w wielu czasopismach, między innymi w „Przeglądzie Katolickim”, „Nowych Książkach”, „Więzi”, „Zeszytach Literackich” i „Toposie”. Jest redaktorem naczelnym rocznika „Studia z filozofii Boga, religii i człowieka”.
Jako poeta zadebiutował – wraz z pokoleniem Nowej Prywatności – w 1974 roku w czasopiśmie „Poglądy”. Od tamtej pory opublikował ponad 20 tomików poetyckich, między innymi Aby powtarzać świat (1975), Wszystkie zmysły miłości (1997), Rozczesuję Twoje włosy, matko (2005), Intencje codzienne (2009), Powtórzenie raju (2010), Sandały i pierścień (2015), Nie pocieszaj się, tylko płacz (2022).
Sochoń szybko osiągnął dojrzałość estetyczną i światopoglądową samodzielność. Stał się wiodącą postacią niezwykłego w skali światowej zjawiska literackiego, jakim jest znakomita artystycznie poezja tworzona przez duchownych katolickich w Polsce po drugiej wojnie światowej (na przykład Jan Twardowski, Karol Wojtyła, Janusz S. Pasierb). Uprawia lirykę refleksyjną, prowadząc dialog z wielką tradycją religijną i artystyczną zachodniej cywilizacji, czerpie z erudycji filozoficznej i teologicznej. W jego wierszach dominuje mądrość i spokój; są powściągliwe emocjonalnie, logicznie skonstruowane i wyraziste semantycznie. Poeta pokazuje również ciemną stronę ludzkiej egzystencji, lecz ostatecznie broni porządku i celowości powszechnego istnienia stworzonego przez Boga. Poezja Jana Sochonia, opisując tajemniczą rzeczywistość, czasami zbliża się do mistyki.
Jako eseista, krytyk i filozof jest kontynuatorem klasycznej myśli filozoficznej. W ramach realizmu metafizycznego bada relację człowiek–Absolut i analizuje język, którym ten związek jest wypowiadany. Pojmuje filozofię jako hermeneutyczny proces polegający na twórczym interpretowaniu odwiecznych i podstawowych problemów. Zajmował się ateizmem w kontekście historycznym i kulturowym. W pisarstwie dyskursywnym stara się łączyć filozofię, sztukę i literaturę w perspektywie chrześcijańskiego stylu życia i myślenia.
Jego wiersze tłumaczone były między innymi na język angielski, chorwacki, czeski, niemiecki, rosyjski i ukraiński.
Jan Sochoń jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, PEN Clubu, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Towarzystwa Naukowego KUL oraz Polskiego Towarzystwa Tomasza z Akwinu. Otrzymał Nagrodę Stowarzyszenia Wydawców Katolickich „Feniks” (2003) i Ogólnopolską Nagrodę im. Franciszka Karpińskiego (2004). Za tom Intencje codzienne uzyskał nominację do Nagrody Literackiej „Nike” (2010), a za zbiór Nie pocieszaj się, tylko płacz (2022) – nominację do Nagrody Poetyckiej im. K. I. Gałczyńskiego „Orfeusz” (2023).