W dzieciństwie często przebywała u dziadków Bielskich we wsi Chrusty pod Łaskiem, co dało jej okazję do poznania kultury ludowej. Uczęszczała na pensję swojej stryjenki Natalii Porazińskiej w Warszawie, gdzie uzyskała świadectwo ukończenia szkoły średniej.
Debiutowała w 1903 roku prozą poetycką Z życia kwiatów, opublikowaną w tygodniku „Wędrowiec” (nr 20). Porazińska swoją twórczość poświęciła zwłaszcza literaturze dziecięcej. Po 1905 roku publikowała utwory dla dzieci (w tym drobne utwory sceniczne) w „Przyjacielu Dzieci” i „Wieczorach Rodzinnych”. Około 1906 roku wyjechała do Krakowa, gdzie ukończyła dwuletnie Wyższe Kursy dla Kobiet im. A. Baranieckiego oraz przez trzy lata studiowała na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równocześnie ogłaszała utwory dla dzieci w „Promyku” (1909–1910) i „Promyczku” (1910). Około 1911 roku wróciła do Warszawy, gdzie rozpoczęła pracę w redakcji pisma „Przyjaciel Dzieci”; w 1914 roku – krótko przed wybuchem pierwszej wojny światowej – została redaktorką naczelną tego pisma. Publikowała także w piśmie dla kobiet „Tygodnik Mód i Powieści”. W czasie wojny była tajną inspektorką szkolną na terenie powiatu błońskiego. W 1917 roku wraz z Różą Brzezińską założyła czasopismo dla młodzieży „Płomyk”, wydawane jako bezpłatny dodatek tygodnika „Zorza”. W 1919 roku rozpoczęła wieloletnią współpracę z pismami dla dzieci i młodzieży: „Płomykiem” (do 1934 roku), „Płomyczkiem” (do 1935 roku z przerwami; tu swoje teksty podpisywała „B. Ziomkówna”, „J.P.” „J. Por.”) i „Moim Pisemkiem” (do 1924 roku).
W 1920 została członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich; ZLP). W latach 1922–1925 pracowała w wydziale szkolnictwa powszechnego w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie. W następnych latach zajmowała się wyłącznie pracą literacką. Pełniła funkcję redaktora naczelnego czasopism dziecięcych: „Płomyczek” (1927–1934), „Słonko” (1934–1939) inbsp; „Poranek” (1938–1939). Ponadto wiersze, obrazki dramatyczne i bajki dla dzieci publikowała między innymi w „Młodzieży PCK” (1923–1927), „Teatrze Ludowym” (1923–1924) i „Wychowaniu Przedszkolnym” (1926–1936, z przerwami).
W 1935 roku weszła w skład zarządu nowo powstałego Towarzystwa Przyjaciół Teatru dla Dzieci. W czasie okupacji niemieckiej mieszkała nadal w Warszawie, gdzie pracowała fizycznie. Uczestniczyła w tajnym nauczaniu. Po powstaniu warszawskim przez pewien czas przebywała w okolicach Krakowa. Po zakończeniu II wojny światowej wróciła do Warszawy i kontynuowała twórczość literacką. Jako pisarka rozmiłowana w polskim folklorze inspiracje do własnych poezji i baśni czerpała z rodzimych przypowieści, pieśni i podań. Jej książki spotykały się z niezmiernie przychylnym przyjęciem kolejnych pokoleń dzieci, weszły do kanonu lektur szkolnych i były tłumaczone na wiele języków. Samą Porazińską nazywano jedną z czterech „dam literatury dla dzieci” (obok Ewy Szelburg-Zarembiny, Marii Kownackiej i Hanny Januszewskiej).
W 1923 roku Porazińska otrzymała pierwszą nagrodę Międzynarodowego Czerwonego Krzyża za wiersze dla dzieci. W 1937 roku została wyróżniona Srebrnym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej. W 1950 roku otrzymała nagrodę ZLP za całokształt twórczości dla dzieci, w 1953 roku nagrodę Prezesa Rady Ministrów, a w 1957 roku nagrodę m.st. Warszawy. W 1969 roku została wyróżniona przez dzieci Orderem Uśmiechu. Została także odznaczona Krzyżem Oficerskim (1955) i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1966) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1968).