Łukosz po ukończeniu studiów germanistycznych pracował jako nauczyciel języka niemieckiego. W 1980 roku zadebiutował opowiadaniem Żylina, opublikowanym w miesięczniku „Odra”. Z pismem tym współpracował do 2007 roku; publikował na jego łamach prozę, recenzje i przekłady z literatury niemieckojęzycznej. Jest znawcą twórczości Tomasza Manna, autorem licznych rozpraw dotyczących współczesnej literatury niemieckojęzycznej.
Na początku próbował szczęścia jako prozaik i krytyk literacki pisujący o najnowszej prozie polskiej. Debiutował tomem opowiadań Dziedzictwo (1986), następnie wydał pod pseudonimem powieść Czarna kolia (1992). Co ciekawe, siedem lat później tę samą powieść, w nieco zmienionym kształcie, wydał pod własnym nazwiskiem, zmieniając przy okazji tytuł na Szczurołapa z Ratyzbony. W 1997 roku ukazał się jego tom prozy zawierający tytułową mikropowieść Afgański romans oraz cykl opowiadań Jedno życie, czyli Wędrówka dusz. Żywiołem tego pisarstwa jest analiza ludzkiej świadomości, badanie związków, które zachodzą między doświadczeniem społecznym a przeżyciami wewnętrznymi, czyli światem wyobraźni i marzeń sennych. W prozie tej wyczuwa się zakorzenienie autora w tradycji literatury niemieckiej.
Nieoczekiwany sukces Łukosz osiągnął jednak na innym polu: w połowie lat 90. zaskoczył oryginalnością i pozyskał sympatię krytyki teatralnej jako autor dramatów. Z uznaniem spotkały się zarówno jego pełnowymiarowe sztuki Tomasz Mann (1996), Dwa ognie (1997), jak i efektowne monodramy, na przykład Grabarz królów (1997), Powrót (1998). Największym powodzeniem – w kraju i za granicą – cieszyła się pierwsza z wymienionych tu sztuk. Dość zauważyć, że w ciągu niespełna dwu lat (1996–1998) doczekała się aż trzech realizacji scenicznych, a w późniejszym czasie kilku premier europejskich. W kolejnych latach autor ten stał się bardzo aktywny jako eseista i krytyk literacki, tym razem wyspecjalizowany w pisaniu o nowej i najnowszej literaturze obszaru niemieckojęzycznego. Ogłosił między innymi dwa obszerne tomy szkiców i recenzji: Oko cyklonu. Austria. Niemcy. Szwajcaria – dialog dzieł literackich (1999) oraz Imperia i prowincje. O literaturze niemieckojęzycznej i polskiej w dwudziestym wieku (2000). Jerzy Łukosz jest również autorem interesującego dziennika Klauzura w kuszetce (2001), w którym utrwalił między innymi swoje doświadczenia związane z pracą z ludźmi teatru.
Łukosz jest laureatem Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka i Nagrody im. Stanisława Piętaka za debiutancki tom opowiadań Dziedzictwo, a także Nagrody im. Edwarda Stachury za Afgański romans. Jego monodram Grabarz królów zaadaptowany na libretto operowe The King’s Gravedigger był nominowany do finału projektu The Genesis Prize for the Opera w Londynie. Jego zbiór prozatorski Lenora znalazł się w gronie książek nominowanych do Nagrody Literackiej „Nike” w 2005 roku.