Pracowała w Szkole Nauk Społecznych Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk i na SWPS Uniwersytecie Humanistycznospołecznym w Warszawie, na stałe była związana z Uniwersytetem w Białymstoku. W swoich książkach wykraczała poza akademickie pojmowanie filozofii, wykorzystując formę eseju i ujmując filozoficzne treści w miniaturach dotyczących ludzkiej egzystencji i codzienności. Na początku kariery naukowej zajmowała się estetyką i teatrologią, w kolejnych dziesięcioleciach etyką i literaturoznawstwem, w latach 90. XX wieku, ale i później interesowały ją sprawy polityczno-społeczne, dała się też poznać jako obrończyni praw kobiet.
Jej wydany w 1992 roku esej Szczeliny istnienia został entuzjastycznie przyjęty przez czytelników i krytyków i wyróżniony nagrodą Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Czytelnicy przyjmowali tę książkę w sposób niezwykle osobisty. Wydawało się, że przemawia ona różnymi językami egzystencji, że opisuje rozmaite doświadczenia – matki, więźnia, ofiary, umierającego i przychodzącego na świat. W istocie esej Brach-Czainy mówił o egzystencji, o tym, co znaczy, że coś jest, że jestem, że ktoś jest. Być – to według autorki podejmować wysiłek istnienia. Porządkować. Krzątać się. Troszczyć się i zabiegać. W perspektywie egzystencjalnej ciekawy jest nie tylko wysiłek intelektualny, wysiłek pisarza i filozofa. Ciekawa jest także codzienna egzystencja, zwyczajne bycie. W ten sposób dowartościowane zostało to, co zwykle uchodzi obserwacji: codzienna krzątanina, sfera działań podejmowanych przez zwykłych ludzi, wysiłek kobiety. Książkę Brach-Czainy nazwano „biblią feminizmu”, w kręgu badań feministycznych pełniła ona funkcję intelektualnego bodźca. Esej okazał się inspirujący także z perspektywy historycznoliterackiej. Dzięki niemu wydobyto na światło dzienne egzystencjalne przesłanie poezji Tadeusza Różewicza i Mirona Białoszewskiego.
Książka Brach-Czainy to jedna z najważniejszych prac ostatniego półwiecza. Kongenialne połączenie filozoficznej precyzji i poetyckiego słowa, intelektualnej nośności i literackiego uniwersalizmu. To podejście autorki jest też zauważalne w książce Błony umysłu (2003), podkreślającej rolę dotyku („strażnika rzeczywistości”) i smaku, zmysłów umożliwiających człowiekowi zetknięcie z egzystencjalnym konkretem.
Ostatni, wydany pośmiertnie zbiór (Rzeczywistość komponowana) to wybór najważniejszych esejów i wywiadów prasowych Brach-Czainy, ukazujący zainteresowanie filozofki polityczno-społecznym wymiarem rzeczywistości. Także wypowiadając się o obyczajowości, religijności, relacjach międzyludzkich czy wartościach, pokazuje ona typowe dla siebie zainteresowanie tym, co „tu i teraz”, wskazując na konieczność łączenia w codzienności myślenia i życia.