Jest przedstawicielem poetyckiej Nowej Fali z lat 70. XX wieku, uczestniczył w ówczesnym ruchu kontestacji przeciw komunistycznej władzy. W tomie Zjadacze kartofli zręcznie połączył codzienne obserwacje z głęboką refleksją nad rzeczywistością. Z kolei w tomie poezji Kamyk i cień zawarł refleksje nad historią, pamięcią i tożsamością. W jego twórczości widoczna jest świadomość pokoleniowa i obywatelska oraz potrzeba obrony podstawowych wartości. Cechą charakterystyczną jest sprawozdawczy zapis scen z życia oraz niezwykłe wizje nasycone językiem symbolicznym. Kornhauser jako poeta jest zjawiskiem osobnym, prócz nowofalowej wrażliwości na kłamstwo tkwiące w formułach języka publicznego daje się u niego zauważyć oryginalna, często surrealistyczna wyobraźnia i cała gama tematów i środków poetyckich. Jest to poeta wsłuchany we własną, bardzo osobistą prawdę i indywidualne przeżycie świata. Jego poezja charakteryzuje się nowatorskimi rozwiązaniami formalnymi, które pozwalają na eksplorację granic języka i jego możliwości wyrazu, jak na przykład w tomie Origami. Ponadto Julian Kornhauser traktował poezję jako narzędzie do analizy i interpretacji świata, co czyni jego twórczość głęboko refleksyjną.
Swój debiut prozatorski poprzedził wydaną wraz z Adamem Zagajewskim głośną książką programową Świat nie przedstawiony, w której – w imię mówienia prawdy w zakłamanej rzeczywistości komunizmu – ujmował się za prozą realistyczną. Jako prozaik pozostał twórcą subiektywnego doświadczenia, eksploatującym własną biografię duchową i biografię zbiorową swego pokolenia, ukazującym, jak wśród rozlicznych wpływów kształtowała się jego własna osobowość. Z kolei w książce Dom, sen i gry dziecięce… Kornahuser nadaje codziennym wydarzeniom i miejscom niemal magiczny charakter, tworząc swoistą poetycką narrację.
Swoje eseje, recenzje, szkice krytycznoliterackie, wiersze i przekłady publikował między innymi w „Gazecie Wyborczej”, „Tygodniku Powszechnym”, „Dzienniku Polska–Europa–Świat”, „Rzeczpospolitej”, „Twórczości”, „Odrze”, „Literaturze na Świecie”, „Tekstach Drugich”.
Julian Kornahauser był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał między innymi: Nagrodę Fundacji im. Kościelskich (1975), Nagrodę Poetycką im. Andrzeja Bursy (1981), Nagrodę Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich (1997), Nagrodę Miasta Krakowa (1998), Wrocławską Nagrodę Poetycką Silesius za całokształt twórczości (2016), Międzynarodową Nagrodę Poetycką Balatonu (2016), tytuł Ambasadora Polszczyzny w Piśmie (2017). Uhonorowany Złotym Krzyż Zasługi (1999) i tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Opolskiego (2022). Jego twórczość poetycka była publikowana w wielu antologiach dwudziestowiecznej poezji polskiej wydawanych w Polsce i za granicą.