Jego debiut prasowy miał miejsce w 1966 roku na łamach miesięcznika „Poezja”. W latach 1967–1971 należał do zespołu redakcyjnego czasopisma „Orientacje”, do 1978 roku pracował w miesięczniku „Nowy Wyraz”, a w okresie 1983–1993 w miesięczniku „Literatura”. Przez wiele lat był dyrektorem literackim Programu Drugiego Polskiego Radia. Debiutował w 1970 roku głośnym tomem Godzina jastrzębi, w której widoczne jest zaangażowanie autora w problemy społeczno-polityczne.
Od początku był twórcą poszukującym (fascynowały go miasto i postęp), nie zatrzymywał się w oswojonych przez siebie formach, korzystając z doświadczeń awangardy, pozostawał poetą o „mocnej podstawie klasycznej” (określenie przejęte za Adamem Ważykiem – jednym z mistrzów poety). Sam pisarz zwraca uwagę na trzy kluczowe dla siebie pojęcia: „wizyjność”, „doświadczenie”, „nieprzewidywalność”. Karaskowi bliska jest koncepcja poezji i model wiersza polifonicznego, dlatego jego utwory charakteryzują się wielowymiarowością i wieloznacznością, a opisywany świat widziany jest z różnych punktów widzenia. Jego wiersze są wzbogacone o szeroki kontekst kulturowy – filozoficzny, historyczny, psychologiczny, muzyczny. W tomie Wiedza radosna czytelnik może odnaleźć akceptację i afirmację zarówno jasnych, jak i ciemnych stron życia.
Poezję Karaska wysoko cenili Marek Nowakowski, Ryszard Kapuściński czy Tomasz Burek. Zbigniew Bieńkowski podkreślał jej apolityczność i wartość estetyczną, kiedy pisał: „Ładunek myślowy, filozofia oraz samoświadomość tej poezji ma najwyższy współcześnie ciężar gatunkowy” („Express Wieczorny” 1992, nr 210). Z kolei Zbigniew Herbert pod koniec życia jednoznacznie stwierdził: „Krzysztof Karasek, najwybitniejszy moim zdaniem poeta Nowej Fali, która wyrosła w 1968 roku. Jego poezja jest dojrzała, poważna, nośna intelektualnie i świetnie «zrobiona» literacko. Mówiąc językiem sportowym – wyprzedził on o całą długość swoich pokoleniowych przyjaciół” („Tygodnik Solidarność” 1994, nr 51). Krzysztof Karasek zredagował wybory wierszy takich autorów, jak między innymi Tadeusz Peiper, Rafał Wojaczek czy Tytus Czyżewski, a także antologię Współcześni poeci polscy. Poezja polska od roku 1956 (1997).
W 2008 roku został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jest laureatem wielu nagród między innymi: „Orfeusza” Nagrody Poetyckiej im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego za najlepszy tom roku (Wiatrołomy, 2012), Nagrody Literackiej m.st. Warszawy za tom Dziennik Rozbitka (2013), Nagrody Literackiej im. Władysława Reymonta za całokształt twórczości (2008). W 2013 roku był nominowany do Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej za tom Dziennik rozbitka. W 2014 roku został finalistą „Orfeusza” Nagrody Poetyckiej im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego za najlepszy tom roku (Słoneczna balia dzieciństwa).
Jego utwory zamieszczone w antologiach poetyckich są tłumaczone między innymi na języki: chorwacki, niemiecki, serbski, węgierski.