Debiutował w 1992 roku tomem Z wysokości. W demaskatorskich utworach należących do pierwszego zbioru obnażał szarą rzeczywistość PRL, posługując się przy tym – jak sygnalizowali krytycy – techniką poetycką podobną do tej wypracowanej przez Stanisława Barańczaka.
Twórczość poetycka Sendeckiego jest lakoniczna, podszyta ironią, odzwierciedlająca poczucie wyobcowania podmiotu w niedoskonałym, wydrążonym ideowo świecie. Utwory z tomu Pół (2010) Julia Fiedorczuk określała mianem poezji najczystszej wody: „totalnej, bezkompromisowej, bolesnej”. Z kolei o wierszach zamieszczonych w zbiorze Farsz (2011) Anna Kałuża pisała w kontekście zjawiska komunikacyjnej niemocy słów – „ich nieudanej schadzki z rzeczywistością i obcości wobec podmiotu”. Krytyczka uznała wspomniany tom za wyraz świadomości, która „nie wierzy w «progresywne» rozwiązania estetyczne, nie ma też ochoty na pastiszowe wycieczki w przeszłość”.
Sendecki jest nie tylko autorem, lecz także redaktorem tomów poetyckich. Zredagował – wraz z Marcinem Baranem i Marcinem Świetlickim – dwa zbiory wierszy: Długie pożegnanie. Tribute to Raymond Chandler (1997) oraz Żegnaj, laleczko. Wiersze noir (2010). Opublikował też antologię Pogoda ziemi. Wiersze polskie po 1918 roku (2010).
Przez jakiś czas pracował w dziale kultury tygodnika „Przekrój”, publikował również teksty w innych pismach, takich jak „Dwutygodnik” czy „Magazyn Książki”. Od maja 2025 roku jest redaktorem miesięcznika „Twórczość”.
Był nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2009, 2010, 2011 i 2012) oraz do Nagrody Literackiej Gdynia (2012). W 2015 roku został laureatem Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius – za tom Przedmiar robót. Otrzymał też Nagrodę Miesięcznika „Odra” (2016) oraz Nagrodę Poetycką im. Wisławy Szymborskiej (2017) – za tom W. Zdobył także Silesiusa za całokształt twórczości (2022).
AH
