Członek Związku Literatów Polskich w latach 1970–1983. W okresie 2002–2005 pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wchodzi w skład kapituły Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego współfinansowanej przez Polski Instytut Sztuki Filmowej.
Jako powieściopisarz debiutował w 1967 roku książką Kamienne pszczoły, docenioną wówczas przez czytelników i krytykę – otrzymał za nią nagrodę im. Wilhelma Macha. Wojciechowski w swojej twórczości prozatorskiej posługuje się konsekwentnie takimi środkami jak pastisz bądź cytat, świadomie łączy różnorakie stylistyki (na przykład powieści psychologiczno-obyczajowej i sensacyjno-szpiegowskiej). Swobodnie traktuje przy tym realia historyczno-obyczajowe, tworząc prozę impresyjną, kreującą własny obraz świata. Współwystępowanie różnych płaszczyzn czasowych wydaje się próbą zapisu polskiej tradycji w takiej postaci, jaka zawarta jest w społecznej świadomości (czytelnik może te wątki odnaleźć chociażby w książce Strych świata). A zatem rzeczywistość jego powieści jest pełna stereotypów, zapożyczeń z literackich konwencji i stylów, jak na przykład w Tratwie manekina. Zaś w Harpunniku otchłani pisarz przeniósł czytelników do Zakopanego przełomu lat 80 i 90. XX wieku. Świat tej powieści tworzą interpretacje współczesnych mitów. Jest w niej także widoczna fascynacja Podhalem (autor jest bowiem znawcą gór i ich kultury) oraz francuską moderną. W 2024 roku publikował w obszernych fragmentach powieść zatytułowaną Obietnica Bezdroży, w której bohaterowie mierzą się z wyzwaniami XXI wieku.
Jego tomiki poetyckie są zbiorami wierszy z różnych lat i etapów życia. Wojciechowski, komponując je, zadbał o to, aby czytelnik czuł się niby jak przy wspinaniu się na szczyt – od korzeni słów, po jaskinie, doliny, przełęcze aż po ujrzenie horyzontu. Autor o swojej twórczości mówi w następujący sposób: „W swoich książkach po prostu zapraszam ludzi do stołu zastawionego rozmaitymi potrawami. Częstujcie się, rozmawiajmy przy tym, pogadajmy, a już co kto znajdzie… Pisanie to jest działalność nie tylko świadoma. To jest również zakładanie drenów w swoją podświadomość”. Pseudonimy, którymi się posługiwał: Dymitr Łazur, Leonard Jeleń, Maria Rudnik.
Piotr Wojciechowski eseje, felietony i recenzje publikował na łamach takich periodyków jak „Wyspa” „Więź” „Przegląd Katolicki” „Pastores”, „Nowe Książki”. Jest także autorem ilustracji do następujących książek: Mysteria, 48 miniatur prozą Krzysztofa Lipowskiego (2020), Władcy czterech ścian Jolanty Cywińskiej (2021), Wszędzie – tomu wierszy Krzysztofa D. Szatrawskiego (2021), Pieszycka księga umarłych – tomu wierszy Adama Lizakowskiego (2022), Nie zabrałam z sobą radości – wyboru wierszy poetek ukraińskich (2023). Publikuje sztuki sceniczne, tworzy scenariusze filmowe i telewizyjne.
Został odznaczony Nagrodą Fundacji im. Kościelskich za całokształt twórczości (1978), Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2016), Nagrodą Literacką im. Władysława Reymonta za całokształt twórczości (2019). Za tom Chleb z deszczem otrzymał nominację do „Orfeusza” – Nagrody Poetyckiej im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego za najlepszy tom roku (2019).