W latach 1990–2019 na łamach „Gazety Wyborczej” (głównie w dodatku „Duży Format”) publikował reportaże i felietony. Od lat zajmuje się poszukiwaniem ludzi zaginionych; w latach 1996–2002 na antenie Telewizji Polskiej prowadził program Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie. W 1999 roku stworzył Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych ITAKA. W roku 2009 razem z Mariuszem Szczygłem i Pawłem Goźlińskim założył Instytut Reportażu. W latach 2017–2019 zasiadał w międzynarodowym jury UNESCO / Guillermo Cano World Press Freedom Prize (w 2019 roku jako przewodniczący). Należy do Polskiego PEN Clubu.
Pierwsze reportaże wydał w książce Schodów się nie pali (2000). Zanim jeszcze zdobył tytuł magistra na Uniwersytecie Warszawskim, wyjechał do Bośni z konwojem zorganizowanym przez Janinę Ochojską. Wracał potem na Bałkany przez wiele lat – owocem tych podróży jest opowieść Jakbyś kamień jadła. Z kolei Córeńkę (2005), wstrząsającą opowieść o poszukiwaniu śladów zaginionej dziennikarki, napisał w hołdzie koleżance reporterce Beacie Pawlak, która zginęła w zamachu terrorystycznym na Bali.
Wojciech Tochman unika ocen i interpretacji, pozwalając faktom i bohaterom mówić za siebie. W swoich reportażach nie posługuje się ozdobnikami, dzięki czemu wzmacnia siłę przekazu i podkreśla autentyczność opisywanych zdarzeń. Książka zatytułowana Pianie kogutów, płacz psów stanowi kontynuację trylogii o życiu po zagładzie, obok Jakbyś kamień jadła (o powojennej Bośni) i Dzisiaj narysujemy śmierć (o ludobójstwie w Rwandzie). Każdy z tych tomów to próba zrozumienia, czy możliwe jest uzdrowienie społeczeństwa po masowej traumie.
Jego teksty ukazywały się również w antologiach, na przykład: Mówię ci, tam była enklawa tajemna w tomie To nie mój pies, ale moje łóżko. Reportaże roku 1997 (1998), Bracia i siostry w zbiorze Anna z gabinetu bajek (1999), zaś Człowiek, który powstał z torów i Wściekły pies w 20 lat nowej Polski w reportażach według Mariusza Szczygła (2009).
Dwukrotny finalista Nagrody Literackiej „Nike” za książkę Schodów się nie pali (2001) oraz Jakbyś kamień jadła (2003). Ponadto został finalistą prestiżowej nagrody Prix RFI „Témoin du Monde” przyznawanej w Paryżu przez Radio France International (2004), Środkowoeuropejskiej Nagrody Literackiej Angelus (2011). W 2009 roku Wojciech Tochman był nominowany do MediaTORów w kategorii AuTORytet. Otrzymał nagrodę Poznańskiego Przeglądu Nowości Wydawniczych „Książka Jesieni 2007”, przyznawaną przez Amnesty International „za pracę na rzecz promocji i ochrony praw człowieka” nagrodę medialną „Pióro Nadziei” (2015) oraz Premio Kapuscinski (2016). W 2019 roku za książkę Pianie kogutów, płacz psów uhonorowany Warszawską Premierą Literacką. Za tę samą książkę otrzymał nominację do Nagrody Literackiej „Nike” (2020).
Jego książki zostały przetłumaczone na liczne języki, oprócz osobnych tomów zamieszczane także w antologiach w przekładach między innymi na angielski, francuski, niemiecki, włoski, szwedzki, fiński, ukraiński, rosyjski, niderlandzki, bośniacki, hiszpański, portugalski, czeski, słowacki, węgierski oraz arabski.
Więcej na temat twórczości Wojciecha Tochmana znaleźć można na jego stronie internetowej: www.tochman.eu.
