Żakiewicz urodził się na Wileńszczyźnie w rodzinie z tradycjami ziemiańskimi. Po wojnie został repatriowany do Polski, mieszkał w Łodzi, Wrocławiu, Opolu i Gdańsku. Był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Gdańskiego.
Jako pisarz mocno odczuwał kondycję wygnańca z rodzinnej ziemi, tułacza – co znalazło wyraźne odbicie w jego twórczości – aż po latach odnalazł swoje miejsce na Kaszubszczyźnie, o której pisał: „Pierwsze lata spędzone na Kaszubach były latami powtórnego zakorzenienia się po repatriacyjnym exodusie 1946 roku. I oto po raz pierwszy od tamtych czasów poczułem, że wracam do siebie” (Ujrzane, w czasie zatrzymane). Twórczość Żakiewicza sytuowana jest w obrębie nurtu prozy kresowej, co więcej, może być uznana za klasyczną jej realizację. W kolejnych książkach autor z pietyzmem przywołuje świat północno-wschodnich kresów Polski – najpełniej chyba w Sadze wileńskiej, na którą składają się trzy tomy: Ród Abaczów (1968), Dolina Hortensji (1975) i Wilcze łąki (1992). Wplatając w teksty wątki autobiograficzne, przedstawia dzieciństwo i młodość bohatera dorastającego na terenach pogranicznych, gdzie mieszały się rozmaite kultury, języki i religie. Jak to często bywa w tej odmianie prozy, kresowy świat u Żakiewicza znajduje się u progu nieuchronnej katastrofy, która bezpowrotnie go zniszczy, dlatego tak wiele jest w niej „wzniosłej tęsknoty”, nostalgii. Chcąc ocalić przez literaturę pamięć o świecie Kresów, Żakiewicz nasyca swoją prozę opisami przyrody, zwyczajów, starając się jednocześnie zachować specyfikę języka pogranicza, który łączy elementy pochodzące z różnych systemów językowych. Pisarz tematyzował w swojej prozie także problemy wygnańca, który po opuszczeniu rodzinnej ziemi, a zarazem „raju dzieciństwa”, szuka miejsca, które uznać by mógł za własne, próbuje się na nowo zakorzenić. Przy czym chodzi tu zarówno o zakorzenienie się w realnej przestrzeni (na przykład Ciotuleńka, 1988), jak i poszukiwanie metafizycznej sankcji życia (Ujrzane, w czasie zatrzymane, 1996).
W 1971 otrzymał nagrodę Fundacji im. Kościelskich w Genewie, a w 1981 nagrodę Koga Gdańska za działalność wśród młodzieży literackiej, przyznaną przez Klub Studentów Wybrzeża „Żak” w Gdańsku. W 2003 dostał nagrodę Prezydenta Gdańska w dziedzinie kultury. Wyróżniony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1976), odznaką honorową „Za Zasługi dla Gdańska” (1980), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1989), odznaką honorową „Zasłużonemu Opolszczyźnie” (1995), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1998). Za książkę Gorycz i sól morza. Gdańskie Smorgonie otrzymał w 2000 roku Pomorską Nagrodę Artystyczną.