Ukończyła kulturoznawstwo oraz gender studies na Uniwersytecie Warszawskim. Jest także działaczką społeczną, prezeską Fundacji MaMa, pracującą na rzecz poprawy sytuacji matek w Polsce.
Zadebiutowała w 2008 roku powieścią Kieszonkowy atlas kobiet. Historie czterech osób, mieszkańców warszawskiej kamienicy: młodej kobiety z marginesu społecznego, mężczyzny o nieokreślonej tożsamości seksualnej, sędziwej uczestniczki powstania warszawskiego oraz zbuntowanej nastolatki, przeplatają się w tej książce z socjologizującymi opisami grup kobiecych w ich naturalnych środowiskach (bazar, przychodnia lekarska, osiedle). Całość tworzy oryginalny przewodnik po takiej Warszawie, jakiej próżno szukać w turystycznych przewodnikach; jest bezkompromisowym, mocno feminizującym studium kondycji najuboższych i odsuniętych poza społeczny nawias współczesnych mieszkańców stolicy.
W kolejnej powieści, zatytułowanej Dzidzia (2010), realizm ustępuje miejsca surrealizmowi i grotesce. Inna poetyka nie osłabia jednak krytycznych intencji autorki. Akcję swojej książki autorka umieszcza tym razem w podwarszawskich Gołąbkach, gdzie wraz z matką mieszka szesnastoletnia, kaleka od urodzenia dziewczynka, niezdolna do samodzielnego życia. Upośledzenie Dzidzi (bohaterka nie ma kończyn, cierpi na wodogłowie i nie może mówić) sprawia, że nijak nie może ona zaprotestować przeciwko przydzielanym jej symbolicznym „funkcjom” lub rolom, na przykład kary za wojenne grzechy przodków. Kalekie dziecko działa jak katalizator przemocy, a w jej „kalejdoskopowych” oczach odbijają się wszelkie polskie przywary. Język tej powieści jest kolokwialny i pozornie nieprzystający do trudnego tematu poruszanego przez autorkę.
Chutnik w swojej twórczości nie boi się trudnych tematów. Porusza kwestie związane z historią i kulturą, odwołuje się do tematów feministycznych oraz koncepcji płci kulturowej. Często koncentruje się na zagadnieniach antropologii codzienności. Książkę Dintojra. Czasami największą zemstą jest po prostu przeżyć (2024) tworzy zbiór jedenastu opowiadań, w których występują ludzie zepchnięci na margines, samotni, rozczarowani, porzuceni. W tej książce realizm łączy się z absurdem, codzienność z głęboką refleksją, a ból przeplata się z humorem i ironią.
Pisarka, która zawodowo jest przewodniczką miejską, opublikowała też niekonwencjonalny przewodnik po Warszawie, zatytułowany Warszawa kobiet (2011). Chutnik proponuje w nim trasy po wybranych dzielnicach Warszawy, ale przede wszystkim spacer po mieście kryjącym historie zamieszkujących je niegdyś kobiet: rzeźbiarek, nauczycielek czy pisarek.
Sylwia Chutnik jest też autorką sztuk dramatycznych, między innymi: Muranooo (w Teatrze Dramatycznym w Warszawie i Itim Theatre Ensemble w Tel Avivie), Aleksandra. Rzecz o Piłsudskim (w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu) i Wanda (wspólnie z Patrycją Dołowy, w Teatrze Starym w Krakowie) oraz słuchowiska radiowego Piwnica (premiera w Radiowej Trójce, 2014). Ze wstępem jej autorstwa ukazały się również książki przetłumaczone na język polski, jak W głębi kontinuum Jeana Liedloffa (w przekładzie Cezarego Urbańskiego, 2018) czy Fistaszki zebrane 1991–1992 Charlesa M. Schulza (w przekładzie Michała Rusinka, 2019). Ponadto stworzyła audiobooki ukazujące się w serii „Bajki mają moc”, na przykład: Nieśmiałek (2023), Nocne mieszkanie (2023), Diablica Rokita (2023). Zredagowała między innymi tomy Zapisane w ciele (wraz z Patrycją Dołowy i Iwoną Pijanowską, 2014), Kwestia charakteru. Bojowniczki z getta warszawskiego (wraz z Moniką Sznajderman, 2023). Teksty jej autorstwa znalazły się także w antologiach, na przykład w zbiorze opowiadań na podstawie utworów Dawida Podsiadło i Kaśki Sochackiej tylko haj. Opowiadania inspirowane płytą Dawida Podsiadło i Kaśki Sochackiej (2025). Jej felietony ukazywały się w „Polityce”, „Wysokich Obcasach” i miesięczniku „Pani”.
Sylwia Chutnik jest stypendystką Homines Urbani (2008), Instytutu Books from Lithuania (2009), VII edycji Programu Stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Młoda Polska (2010), Miasta Stołecznego Warszawy (2010) oraz Instytutu Goethego (2010). Otrzymała nominację między innymi do tytułu Polki Roku 2007 „Gazety Wyborczej” i Kobiety Roku Glamour 2008, „Okularów Równości 2012”, nagrody Warszawianka Roku (2018, 2021) oraz trzykrotnie do Nagrody Literackiej „Nike” za Kieszonkowy atlas kobiet (2009), Cwaniary (2013) i W krainie czarów (2015). W 2008 roku została laureatką Paszportu „Polityki” w kategorii Literatura.
