W jej twórczości widać wyraźne wpływy surrealizmu i psychoanalizy. Znana jest głównie ze swoich dzienników, powieści, opowiadań, esejów i literatury erotycznej, a także z relacji, jakie utrzymywała z czołowymi postaciami dwudziestego wieku. Chociaż swój pierwszy tekst opublikowała w 1932 roku (D.H. Lawrence: Studium nieprofesjonalne), to jej awangardowy sposób myślenia oraz jej płeć sprawiły, że nie zdobyła szerszego uznania aż do 1966 roku. Właśnie wówczas opublikowano pierwszy tom (z siedmiu) jej dzienników. Szczere przedstawienie i ocena kobiecego pożądania przyczyniły się do kulturowej zmiany: od starych norm moralnych ku rewolucji seksualnej. W miarę wkraczania do głównego nurtu feminizmu drugiej fali Nin nawiązywała kontakt z nową, młodą publicznością i często wygłaszała wykłady na uczelniach podczas ostatniego dziesięciolecia swojego życia.
Nieocenzurowana wersja Dzienników została wydana dopiero po śmierci autorki i jej męża. Nin była jedną z pierwszych kobiet piszących dzieła erotyczne, uznawane przez współczesnych za skandaliczne i szczególnie akcentujące kobiecą biseksualność.
Po śmierci krytykowano ją za życie osobiste: Nin była bigamistką, prowadziła pozamałżeńskie romanse zarówno z mężczyznami (w tym z własnym ojcem), jak i z kobietami, a elementy swoich dzienników upiększała w celach publikacyjnych. Przedstawiano ją jako narcystyczną oszustkę, w rezultacie pod koniec lat 90. XX wieku wydawało się, że jest skazana na potępienie. Niemniej czytelnicy XXI wieku na nowo ocenili jej życie i twórczość, a nowe pokolenie, mniej moralizujące, obecnie uważa samoświadomość i wgląd w jej pisarstwie za inspirujące — i w pełni cytowalne w mediach społecznościowych.
