W jej twórczości widać wyraźne wpływy surrealizmu i psychoanalizy. Znana jest głównie ze swoich dzienników, powieści, opowiadań, esejów i literatury erotycznej, a także z relacji, jakie utrzymywała z czołowymi postaciami XX wieku. Chociaż swój pierwszy tekst opublikowała w 1932 roku (D.H. Lawrence: Studium nieprofesjonalne), to jej awangardowy sposób myślenia oraz płeć sprawiły, że nie zdobyła szerszego uznania aż do 1966 roku. Właśnie wówczas opublikowano pierwszy tom (z siedmiu) jej dzienników. Szczere przedstawienie i ocena kobiecego pożądania przyczyniły się do kulturowej zmiany: od starych norm moralnych ku rewolucji seksualnej. W miarę wkraczania do głównego nurtu feminizmu drugiej fali Nin nawiązywała kontakt z nową, młodą publicznością i często wygłaszała wykłady na uczelniach podczas ostatniego dziesięciolecia swojego życia.
Nieocenzurowana wersja Dzienników została wydana dopiero po śmierci autorki i jej męża. Nin była jedną z pierwszych kobiet piszących dzieła erotyczne, uznawane przez współczesnych za skandaliczne i szczególnie akcentujące kobiecą biseksualność.
Po śmierci krytykowano ją za życie osobiste: Nin była bigamistką, prowadziła pozamałżeńskie romanse zarówno z mężczyznami (w tym z własnym ojcem), jak i z kobietami, a elementy swoich dzienników upiększała w celach publikacyjnych. Przedstawiano ją jako narcystyczną oszustkę, w rezultacie pod koniec lat 90. XX wieku wydawało się, że jest skazana na potępienie. Niemniej czytelnicy XXI wieku na nowo ocenili jej życie i twórczość, a nowe pokolenie, mniej moralizujące, obecnie uważa jej samoświadomość i pisarstwo za inspirujące – i w pełni cytowalne w mediach społecznościowych.
