Zadebiutował w 2003 roku powieścią pokoleniowo-inicjacyjną Osiem cztery, w której przedstawił grupę nastolatków, stojących u progu dorosłego życia i podejmujących decyzje kluczowe dla ich późniejszych losów. Opisał ciąg imprez i spotkań bohaterów, starając się przybliżyć czytelnikowi styl życia młodzieży u początków XXI wieku, nie unikając przy tym językowej dosadności.
Kolejna powieść Nahacza, Bombel (2004), była całkowicie odmienna stylistycznie i tematycznie od tekstu debiutanckiego. Młody autor zainspirował się z jednej strony twórczością Andrzeja Stasiuka, z drugiej – prozą czeską. Głównym bohaterem powieści jest wiejski pijaczek nazywany Bomblem, który przez całe dnie przesiaduje na przystanku autobusowym. Snuje on śmieszno-smutne opowieści z życia prowincji, ukazując historie ludzi zmarginalizowanych i świat permanentnego braku. Z kolei w Bocianie i Loli (2006) Nahacz wykonał stylistyczną woltę, tworząc – wedle określenia krytyków literackich – „prozę halucynacyjną”. Skomplikowana, enigmatyczna akcja powieści rozgrywa się na granicy jawy i snu, prawdy i zmyślenia, realności i narkotykowego zwidu. Bohaterowie bezładnie przemieszczają się po rozmaitych poziomach świata przedstawionego, podejmując próby dookreślenia statusu ontologicznego światów, w których się znajdują, i znalezienia własnej tożsamości.
Ostatniej książki, Niezwykłych przygód Roberta Robura, nie udało się Nahaczowi wydać za życia. Powieść ukazała się nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka w 2009 roku, dwa lata po tragicznej samobójczej śmierci autora. W 2016 roku Teatr Rozmaitości w Warszawie wystawił spektakl Robert Robur w reżyserii Krzysztofa Garbaczewskiego, będący adaptacją tej książki.
Nahacz współpracował z miesięcznikami „Filipinka” i „Lampa”, był też współautorem scenariusza serialu Egzamin z życia. W 2003 roku autora wyróżniono Nagrodą Fundacji Literackiej Natalii Gall i Ryszarda Pollaka.