Debiutował w „Dekadzie Literackiej” w 1994 roku (w rubryce Hyde Park czytelników) wierszem pod tytułem rozwinięcie.
Roman Honet wszedł do polskiej poezji tomem alicja (1996) z oryginalną i gotową wizją świata przedstawionego oraz ukształtowaną dykcją, którą w kolejnych tomach wzbogacał, pogłębiał, cyzelował i doskonalił. Debiut Honeta został uznany przez krytyków za jedno z najważniejszych wystąpień autorów urodzonych w latach 70. XX wieku, a także manifestację nowej tendencji – poezji „ośmielonej wyobraźni”, przekraczającej popularną wówczas w dyskursie krytycznym dychotomię klasycyzmu i barbaryzmu (zaproponowaną przez Karola Maliszewskiego). Jego wiersze zwróciły uwagę czytelników jeszcze przed debiutem książkowym – publikował je między innymi na łamach szeroko czytanego w latach 1994–1996 ogólnopolskiego dwutygodnika literackiego „Nowy Nurt”: według wielu krytyków Honet jest najważniejszym poetą wylansowanym przez to pismo.
Świat jego poezji uważa się najczęściej za wyobrażony i alternatywny wobec rzeczywistości, a powiązany z nią na podobnej zasadzie jak sny. Honet posługuje się poetyką oniryczną, eksponuje motywy snu i narkotyczno-alkoholowych wizji, stosuje techniki asocjacyjne, jukstapozycję, montaż i kolaż. Znakiem firmowym jego poezji są wypracowane na gruncie poematu prozą, melodyjne, etymologiczne połączenia słów w niemożliwe do wyobrażenia obrazy i metafory oraz alogiczne, paradoksalne, oparte na spięciu kontrastowych jakości frazy i konstrukcje zdaniowe. Wiele jego wierszy – jak trafnie zauważył Piotr Śliwiński – ma formę „skróconych poematów”.
W 1999 roku Marian Stala – jedyny krytyk starszej generacji, który poezję tego autora wysoko ocenił i wyróżnił interpretacyjną uwagą – w rozmowie z Piotrem Mareckim, dla nazwania reprezentowanej przez Honeta i kilku jego rówieśników nowej tendencji, sformułował termin „ośmielona wyobraźnia”, niemniej znacznie wcześniej wielu krytyków zauważyło, że Honet jest „dekonstruktorem rzeczywistości” i poddaje ją „najdalej idącym metamorfozom” (Rafał Rżany). Maliszewski i Stala zwrócili ponadto uwagę na „literackość” jego poezji, oryginalne wybory wielu przywoływanych tradycji (także literaturoznawczych – jak szkoła genewska, psychoanaliza, dekonstruktywiści, teoretycy modernizmu i postmodernizmu) oraz szczególny sposób ich traktowania – destrukcję, rekompozycję, grę („bawienie się” nimi): modelowym przykładem intertekstualnych zabiegów tego rodzaju jest, przypominający romantyczną balladę, utwór król kruków z tomu Pójdziesz synu do piekła.
Poetyckie miejsca Honeta, choć estetycznie wysmakowane, są niemal zawsze miejscami „zranionymi”: to przeważnie kalekie, ułomne, widmowe, naznaczone znakami zagłady i rozkładu formy i sposoby istnienia. Patronem tego rodzaju literackiej reprezentacji zdegradowanej rzeczywistości krytycy czynią Brunona Schulza, choć wizje Honeta są – zwłaszcza w późniejszych tomach piąte królestwo oraz świat był mój – wyraźnie odmienne: poetycko-nostalgiczno-groteskowe, ale równocześnie frenetyczne i brutalnie naturalistyczne. Przywodzą na myśl tradycję czarnego romantyzmu (Blake, Słowacki, de Nerval, Baudelaire, Bertrand), symbolizm i hermetyzm (Rimbaud, Trakl, Rilke, Miciński, młody Eliot, Benn, Celan), katastrofizm (Sebyła, Baczyński, Gajcy) oraz poezję polskich nadrealistów (Czycz, Grochowiak, Ratoń i Wojaczek). Ponadto w niemal wszystkich jego tomach pojawia się figura dziecka (jej złożone przesłania analizował między innymi Przemysław Owczarek).
Debiut tego poety, a także całą jego twórczość przenika aura żałoby, która przez artystyczną celebrację przeobraziła się w nieuleczalną melancholię i wyraża się głębokim pesymizmem, znajdującym pożywkę w kolejnych nieuchronnych stratach, wzmacnianych świadomością przemijania wszystkiego, co składa się na życie jednostek, i niemożnością ziszczenia się wartości wzmacniających człowieka w istnieniu – jak miłość i życiowa (rodzinno-zawodowa) stabilizacja (o czym opowiada wiele wierszy z tomów piąte królestwo i świat był mój). Charakterystyczne przedmiotowe rekwizyty i stylistyczne atrybuty melancholii (między innymi wyliczenia, inwariantne powtórzenia obsesyjnych motywów) przechodzą w świadomą grę autora z tą poetyką.
Honet w latach 1995–2008 redagował ogólnopolski dwumiesięcznik literacko-artystyczny „Studium” oraz wychodzącą przy nim serię książek poetyckich i prozatorskich, publikowanych przez Wydawnictwo Zielona Sowa, w 2016 roku założył Fundację Literacka Polska, w ramach jej statutowej działalności w latach 2016–2019 prowadził portal literacki (www.literackapolska.pl), prezentujący współczesną literaturę polską w formie wywiadów z jej twórcami, w latach 2019–2024 redagował kwartalnik „Nowy Napis”, od 2025 roku jest redaktorem internetowego „Dziennika Literackiego”.
W 2000 roku (razem z Mariuszem Czyżowskim) wydał Antologię nowej poezji polskiej 1990–1999, w 2010 roku zredagował autorską antologię Poeci na nowy wiek – wybór wierszy dwudziestu jeden autorek i autorów, debiutujących na przełomie XX i XXI wieku, którzy jego zdaniem mają stanowić o obliczu nowej poezji polskiej (Justyna Bargielska, Magdalena Bielska, Jacek Dehnel, Sławomir Elsner, Julia Fiedorczuk, Konrad Góra, Łukasz Jarosz, Bartosz Konstrat, Szczepan Kopyt, Joanna Lech, Agnieszka Mirahina, Joanna Mueller, Edward Pasewicz, Anna Podczaszy, Tomasz Pułka, Bianka Rolando, Robert Rybicki, Paweł Sarna, Julia Szychowiak, Joanna Wajs, Przemysław Witkowski).
Prowadził także program „Połów” – konkursy i zajęcia warsztatowe z debiutantami, którego efektem były trzy zredagowane przez niego antologie: Połów. Poetyckie debiuty 2010 (2011); Połów. Poetyckie debiuty 2011 (2012) i Połów. Poetyckie debiuty 2012 (2013). Od 2005 roku prowadzi warsztaty poetyckie na Studiach Literacko-Artystycznych przy Instytucie Filologii Polskiej UJ.
W 2009 roku za tom baw się uzyskał nominacje do Nagrody Literackiej „Nike” oraz do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (w 2015 roku kolejną nominację do tej nagrody otrzymał za tom świat był mój). Tom piąte królestwo został nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia (2012). Honet w 2015 roku został laureatem Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej za tom świat był mój.
Wiersze tego poety były tłumaczone na wiele języków, między innymi angielski, niemiecki, słoweński, bułgarski, duński, hiszpański, turecki, norweski i litewski. W 2020 roku ukazało się opracowanie jego twórczości Bowiem zmarli podróżują szybko. Szkice o twórczości Romana Honeta oraz monografia autorstwa Przemysława Rojka Niewyraźna pewność, że życie jest piękne. O poezji Romana Honeta.
Magdalena Rabizo-Birek
