Wykłada literaturę angielską na Uniwersytecie Łódzkim. Był redaktorem „Tygla Kultury” i „Literatury na Świecie”, w którym to piśmie publikuje teksty krytycznoliterackie, podobnie jak w „Gazecie Wyborczej” i „Tygodniku Powszechnym”.
Zadebiutował w 1984 roku tomem wierszy Korytarze. Wraz z publikacją kolejnych książek poetyckich wyraźnie zarysowały się główne problemy jego poezji. Można do nich zaliczyć przede wszystkim zagadnienie utrudnionej bądź niemożliwej komunikacji ze światem i z drugim człowiekiem. Łączy się ono z takimi kwestiami, jak konstruowanie tożsamości w świecie, w którym mamy niezliczoną ilość ofert umożliwiających zaistnienie różnych postaci „ja” oraz potencjalny wybór artykulacji siebie w różnych językach.
Bardzo istotnym dla Jarniewicza wątkiem, który ciągle powraca w jego twórczości, jest namysł nad relacją podmiotu, języka i rzeczywistości niejęzykowej. Jego twórczość skoncentrowana jest na filozoficznych problemach – historyczności, dialektyce obecności i nieobecności, niewyrażalności, warunkach rozumienia, fikcjach dzieciństwa. Charakteryzuje ją demonstracyjna niekonkluzyjność, przewrotna zmysłowość i powściągliwość języka. Możemy to obserwować na przykład w tomie Mondo cane, który został nagrodzony Nagrodą Nike. Jak zauważyli krytycy, poeta oddał w nim głos swoim słabościom i wstydowi, próbując je oswoić. Intymność, seksualność, stosunek do ciała przykrył tu płaszczem codzienności, trafnie diagnozując współczesne bolączki.
Jarniewicz konsekwentnie wprowadza na polski rynek literaturę języka angielskiego. Jako tłumacz opublikował książki między innymi takich autorów, jak: James Joyce, Philip Roth, Umberto Eco, Margaret Atwood, Ursula Le Guin, Adrienne Rich, Edmund White, John Banville, Seamus Heaney, Craig Raine, Simon Armitage. W swoich książkach krytycznoliterackich dotyczących współczesnej literatury brytyjskiej, irlandzkiej i amerykańskiej opisuje najważniejszych prozaików i poetów zagranicznych. Stara się także o wyeksponowanie tych, którzy w Polsce są mniej znani, jak autorzy walijscy czy szkoccy. Jego szkice pełnią edukacyjną funkcję, pozwalają bowiem nadrobić wieloletnie braki w znajomości najnowszych dzieł literatury światowej.
I tak w zbiorze szkiców W brzuchu wieloryba (2001) prezentuje gigantów poezji dwudziestowiecznej: Yeatsa, Eliota, Audena. Obok nich umieszcza mniej znanych, między innymi Dereka Mahona, Craiga Raine`a, Ciarana Carsona. W monografii Larkin. Odsłuchiwanie wierszy (2006), poświęconej brytyjskiemu poecie Philipowi Larkinowi, tworzy wizję autora, który próbując pozbyć się wszelkich iluzji szczęścia, ma świadomość, że sam wpada w sidła demistyfikacji i deziluzji. Jednak jego zainteresowania krytyczne nie ograniczają się do poezji: w dwóch książkach: Liście obecności (2000) oraz Znakach firmowych (2007), komentuje twórczość prozatorską obszaru anglojęzycznego.
Jarniewicz jest również propagatorem wiedzy o przekładzie literackim. Ma na koncie dwa tomy poświęconych temu zagadnieniu szkiców. W swoich tekstach rozwija między innymi tezę o twórczym charakterze pracy tłumacza i o tłumaczu jako współautorze. Od lat walczy o sprawiedliwy, dowartościowujący status tłumaczy i obecność ich nazwisk na okładkach książek.
Jako znawca kontrkulturowej rewolty lat. 60. autor zaprezentował się w książkach All You Need Is Love. Sceny z życia kontrkultury i Bunt wizjonerów. W pierwszej pisze o ludziach, którzy szli za hasłem „Make love not war” oraz o tych, którzy wypaczali idee pokojowej rewolucji i siali miejski terror. W drugiej przeczytamy o psychiatrach kontestatorach czy o Yoko Ono. Czytelnik prowadzony jest tu przez świat wizjonerów, którzy chcieli żyć w utopii.
Jarniewicz jest laureatem wielu nagród, między innymi Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius”, Nagrody Literackiej „Nike”, Nagrody Literackiej im. Juliana Tuwima, Nagrody im. Bernarda O’Connora. Został również odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
[MHS]
