W latach 50. XX wieku sprawował funkcję ambasadora Gwatemali w Salwadorze, w następnej dekadzie we Francji. Znany przede wszystkim dzięki eksperymentalnej powieści Pan Prezydent (El señor Presidente, 1946) poruszającej temat rozpadu więzi społecznych pod dyktatorskimi rządami. Jest uznawany za przedstawiciela realizmu magicznego. W swojej twórczości, posługując się prozą poetycką, głęboko czerpał z kultury Majów, czego wyrazem stał się już jego debiutancki zbiór opowiadań Legendy gwatemalskie (1930). Później wydał między innymi: Ludzi z kukurydzy (Hombres de maiz, 1949, książkę przez wielu krytyków ocenianą jako jego największe osiągnięcie literackie), tak znaną Bananową Trylogię (powieści: Huragan, 1950, Zielony papież, 1954, Oczy pogrzebanych, 1960), tom poezji poświęcony życiu Majów Wigilia święta wiosennego światła (1965) oraz powieści historyczne Niejaka Mulatka (1963) i Zły złodziej (1969).
Miguel Ángel Asturias
