Teksty

Skoro awangarda nie znosi przeszłości i pozytywnych o niej narracji, a muzea i archiwa nakazuje spalić, czy jej idealną wizją historii nie mogłaby być ta, która ma źródło w przyszłości, „zmienia przeszłość”, nie pozwala jej zastygnąć, skostnieć? – o wybranej twórczości Jerzego Jankowskiego, Darka Foksa i Anouk Herman pisze Marta Baron-Milian.

Jedną z nieoczywistych kwestii dotyczących odbioru poezji jest kwestia zmysłowości, także zmysłowości słów jako takich. Słowa mają podobne właściwości jak inne materiały artystyczne: farby, tkaniny, żywice – to stwierdzenie prowokacyjne, ale zachęcające, by podczas lektury śledzić przepływ własnej zmysłowej przyjemności – z Witkiem Orskim rozmawia Natalia Malek.

Grant tworzy w świecie zdominowanym przez internet, przesyconym cyfrowością, zalanym komunikatami, które mają sprawić, że przestaniemy myśleć krytycznie, a być może w ogóle myśleć – o wystawie Alexandra Grant. Słowo. Obraz. Przestrzeń w Muzeum Literatury w Warszawie pisze Agata Pyzik.

Metafora tablicy jest dobrym punktem wyjścia do lektury LINE, poematu napisanego odręcznie, w którym wszystkie elementy typograficzne złożone są jedynie z prostych, białych linii na czarnym tle, co przywodzi na myśl kredowe zapiski na szkolnej tablicy – najnowszy tom poezji Michała Mytnika omawia Janina Szczur.

„Poezja ta przekracza granice różnych dziedzin sztuki, nie tylko przez przywoływanie innych dzieł, ale także przez nawiązywanie z nimi artystycznego dialogu, rozszerzanie ich znaczeń, obudowywanie poetycką opowieścią, która kreuje nowe jakości semantyczne”. O Glifie Julii Fiedorczuk pisze Magdalena Piotrowska-Grot.

To, co mnie uderza szczególnie, to świadoma, twórcza determinacja w zakwestionowaniu modernistycznego mitu Artysty – jako samotnego geniusza, który tworzy z tajemniczego impulsu i zazdrośnie strzeże swojego dzieła, by zbudować swój autorytet. Plakaciary – jak przekornie je nazywam – nie bały się rozpraszania autorstwa, anonimowości, za którą stoi wspólne działanie.