Teksty

Johnson nie wierzy w to, że ludzie są skazani na bycie grzesznymi, że rodzą się w popapranej konfiguracji. To tylko ofiary Ameryki, jej dziwactw i krzywo rozumianej wolności, czy też ciągłego stawania się na nowo. To tylko sen nagle stał się koszmarem – o prozatorskim debiucie Denisa Johnsona pisze Piotr Brencz.

Koniec z nieokreślonością własnej tożsamości, dzięki której dziecięce ciało, jeszcze wolne od norm kulturowych, jest w tym sensie niebinarne i transgresyjne. Możemy nawet powiedzieć, że antysystemowe, ponieważ wymyka się rolom genderowym – o motywie dziewczyństwa we współczesnej polskiej poezji pisze Ola Lewandowska-Ferenc.

Koniec zabawy jest powieścią przewartościowującą starość w wielu wymiarach, mnożącą pytania, z których zasadniczym wydaje się to graniczne: kiedy człowiek uznaje, że jest już stary? – o książce Jacka Melchiora pisze Tymoteusz Milas.

Pisze się w samotności. Samotność jest niezbędna do sprawnej pracy. Ale z samotnością miało nie być kobiecie do twarzy. Już sam zbitek słów „samotna kobieta” brzmi jak obraźliwy epitet, a wyobrażenie, że kobieta może coś samotnie zdziałać, jest trudne do przyjęcia nawet dla niej samej – o zjawisku samotności w utworach artystek pisze Aleksandra Ewa Furtak.

Do rewizji własnych przekonań na temat pierwszeństwa motywu klasowego nad narodowym popchnęła Burka ta sama potrzeba dogłębnego pojęcia istoty obserwowanych zjawisk, która daje o sobie znać we wszystkich jego pismach – o Autoportrecie z okruchów Tomasza Burka pisze Adam Partyka.

Miniatury prozatorskie Konwerskiej nasuwają mi na myśl anamorfozę – zniekształcenie, które jest efektem zaprojektowanego punktu widzenia, skutkiem dziwacznej perspektywy – o Rzeczach robionych specjalnie Emilii Konwerskiej pisze Izabella Adamczewska-Baranowska.

Nie samym pisaniem żyją twórcy. Co odciąga ich od pracy literackiej, co zaprząta im myśli? Jak autorki i autorzy odnajdują się w niełatwej rzeczywistości? Z czego rezygnują, by móc tworzyć? Na te i inne pytania staramy się znaleźć odpowiedzi w cyklu Kiedy nie piszą. Tym razem Krzysztof Hoffmann rozmawia ze Szczepanem Kopytem.

Świetny debiut, Love song, zapewnił Karolinie Krasny wysoką pozycję wśród młodych talentów polskiej sceny literackiej. Druga książka tej autorki jest utworem w pewnym sensie jeszcze bardziej programowalnym. Pozwala ułożyć świat przedstawiony w swobodnie wykoślawioną alternatywną rzeczywistość. I to niejedną – o Strefie II Karoliny Krasny pisze Konrad Janczura.

Nie samym pisaniem żyją twórcy. Co odciąga ich od pracy literackiej, co zaprząta im myśli? Jak autorki i autorzy odnajdują się w niełatwej rzeczywistości? Z czego rezygnują, by móc tworzyć? Na te i inne pytania staramy się znaleźć odpowiedzi w cyklu Kiedy nie piszą. Tym razem Katarzyna Kachel rozmawia z Katarzyną Kobylarczyk.

W „Dzienniku Literackim” opublikowaliśmy tekst Agnieszki Waligóry Šalamunizm jako narzędzie zwrotu konserwatywnego. Autorka pisała w nim o „krążącym po dzisiejszej poezji widmie šalamunizmu” oraz próbowała zdefiniować wpływ tego zjawiska na polską twórczość literacką. Z przedstawionymi w artykule tezami polemizuje Dawid Kujawa.

Tę książkę czyta się szybko i z wypiekami na twarzy, raz po raz otwierając oczy ze zdumienia. Bo temat ważny i prawie dziewiczy, bo pomysł wyjściowy znakomity, ale… co jakiś czas coś w lekturze zgrzyta, konstrukcja opowieści niebezpiecznie się chwieje – pisze Łukasz Drewniak o Teatrze Żydowskim im. Estery Rachel i Idy Kamińskich w Warszawie Marty Bryś.

Pisarz ten jest spadkobiercą marzeń o wyższym obiegu artystycznym i związanych z tym ambicji. Ochoczo czerpie z osiągnięć Nowej Fali, tworząc na przekór temu, co fantastyce zwykło się zarzucać: generyczności fabularnej, jałowości językowej, powtarzalności motywów i stagnacji intelektualnej – o Luciusu Shepardzie pisze Maciej Szraj.