Teksty

Portrety psychologiczne postaci skrywają się w rozproszonych szczegółach, które należy wyławiać z wartkiego nurtu gęstych, piętrzących się i epicko rozbudowanych zdań. Różnorodne tło społeczne, kulturowe i przyrodnicze odzwierciedla tu szeroką rozpiętość współczesnego świata – o książce A świat trwa László Krasznahorkaiego pisze Daniel Warmuz.

Kodowanie znaczeń odbywa się tu na dwa sposoby: przez zbudowanie sytuacji lirycznej opartej na kontekstualnym wykorzystaniu wyrażenia „zacierać ślady” oraz – co warto podkreślić – nieco manierycznym rozbiciu zdań wiersza za pomocą przerzutni – o tomie poetyckim Dziesięć tysięcy kroków Wojciecha Brzoski pisze Przemysław Kuliński.

Chłopackość nie jest precyzyjnym terminem. Nie ma w polskiej krytyce literackiej ani w literaturoznawstwie wyczerpujących interpretacji czy badań, które wyjaśniłyby znaczenie i potencjał tej kategorii oraz komplikacje z nią związane – o zjawisku chłopackości w literaturze pisze Maciej Duda.

Niesamowitość od samego początku stanowiła integralną część literatury japońskiej. Podobnie jest zresztą w przypadku literatury innych kultur czy obszarów językowych, gdzieś u swego zarania będącej próbą zrozumienia tego, co niezrozumiałe, oswojenia absolutu – mówi Andrzej Świrkowski, badacz i tłumacz literatury japońskiej, w rozmowie z Anną Marchewką.

W Równinach autor zabiera nas w głąb australijskiego interioru, w miejsca, w których świat rzeczywisty współistnieje i przenika się ze światem możliwym – o powieści Geralda Murnane’a pisze Aleksandra Majak.

Przeciw fałszowaniu – oświadczenie „Dziennika Literackiego”.

W „Dzienniku Literackim” opublikowaliśmy szkic Zuzanny Sali Podawać w wątpliwość własne łzy, w którym autorka odnosiła się do książek mających wywoływać w nas wzruszenia. Piotr Sadzik częściowo kwestionował jej tezy w artykule Zaufać (niektórym) łzom – z tezami obojga autorów polemizuje Anna Chromik.

Co właściwie wpuszcza w obieg ta kategoria – jakimi wartościami „chłopackość” próbuje odróżnić się od „męskości”, na czym polega jej bunt okresu dojrzewania? – o motywie chłopackości w literaturze pisze Przemysław Górecki.

W Przez noc bohaterowie brną ulicami wymarłego miasta, Pragi listopadowej, przytłaczającej mrokiem, gdzie każdy ich krok śledzą zastępy austriackich, niemieckich lub sowieckich żołnierzy i gdzie nawet światło jest trupie i zimne, pojawia się na chwilę i zaraz gaśnie – o komiksie Jaroslava Rudiša i Nicolasa Mahlera pisze Anna Maślanka.

Dopiero publikacja utworów traktujących o Geralcie pozwoliła uświadomić czytelnikom alegoryczność, a nawet symboliczność konwencji, jaką jest fantastyka – o twórczości Andrzeja Sapkowskiego pisze Łukasz Kucharczyk.

Autorka tworzy postać, której HIV niejako układa życie, więcej: wirus nadaje mu jakiś sens, organizuje je, w pewnym sensie wymusza na bohaterce zmianę postawy z biernej na aktywną – o książce Aleksandry Zbroi Muszę ci coś powiedzieć pisze Karolina Kurando.

Ojców łączy szalone i nieodparte pragnienie powrotu, ale czy narrator-dziecko bez doświadczenia przedwojnia nosi w sobie tę samą tradycję i tę samą pamięć? Oczywiście najłatwiej byłoby nam przyjąć takie założenie, nie dziwi więc dotychczasowa praktyka interpretowania tekstów autora Śpiewaj ogrody – o życiu i twórczości Pawła Huellego pisze Szymon Kowalski.