Teksty

Wyrok odczytać można zgodnie ze słynnym zdaniem Blake’a: ,,Nadmiar smutku się śmieje”. Pożoga wojenna, bezsens istnienia, nadchodząca śmierć i metafizyczny akcent w zakończeniu: to wszystko można obrócić w szekspirowski żart. Z dziwacznych metafor padających w tekście, z mrocznego obrazowania wychodzi swoisty danse macabre, którego wyczucie ma niewątpliwie każdy szanujący się dramatopisarz.

Często wiersze przydarzają mi się w momentach jakiegoś napięcia, stresu, słowem: gdy dużo się dzieje. A tak wewnętrznie to musi zaistnieć w środku jakaś próżnia, gdzie można będzie zassać i nazwać elementy świata przedstawionego. Tę próżnię często ściskają nerwica, depresja albo jakaś nieokreślona, ciężka świadomość – mówi Przemysław Suchanecki w rozmowie z Romanem Honetem.

Wydawało nam się, że już czas najwyższy, skoro jesteśmy w Unii Europejskiej, skoro już był Michał Witkowski z Lubiewem, skoro nawet ulica zaczęła się wyraźnie emancypować, skoro coraz więcej się pisze i postuluje, by mieć już na koncie akademickie wystąpienia dotyczące kwestii gender lub co najmniej planować jakieś działania w tych sprawach.

Współczesność, która stawia opór i której stawia się odpór, szczęśliwie jest nie tylko doświadczeniem, lecz także przedmiotem narracji – widziana z boku, z pewnego dystansu, który rodzi się między rzeczywistością a tekstem o niej, wydaje się w znacznym stopniu zrozumiała i nieco bardziej znośna - o zjawisku zaniechania w kontekście współczesnych narracji pisze Klaudia Muca-Małek.

Ćpun i Głupek to wielowarstwowa opowieść, w której to, co realne, zbliża się do niemożliwego, zaś apokryficzna nadzieja przeplata się z apokaliptycznym poczuciem nadchodzącego końca – o najnowszej powieści Mateusza Górniaka pisze Weronika Waberska.

Ornament to powieść niezbyt obszerna, ale nie jest to powieść prosta. Wraz z rozwojem akcji intensyfikują się jej duszny klimat i napięcie towarzyszące każdej scenie. Na pierwszy plan wysuwa się dziwaczność – im większą część świata przedstawionego zagarnia narkotyk, tym bardziej zagęszcza się atmosfera – o książce Juana Cárdenasa pisze Natalka Suszczyńska.

Biografia Victorii Benedictsson jest więcej niż oddaniem sprawiedliwości jednej osobie. Daje wgląd w epokę, przecina się z dyskusjami, które znamy, bo toczyły się także na ziemiach polskich, w Europie i USA w XIX wieku – o książce Elisabeth Åsbrink Moja wielka piękna nienawiść pisze Inga Iwasiów.

Wydaje mi się, że Sośnicki czuje się przytłoczony realnością wojny. Trudno mu jednak ująć w słowach to doświadczenie. Ma bowiem jako medium język poetycki, z kolei jako problem coś dotkliwie niepoetyckiego – o Reprezentacji zwierząt Dariusza Sośnickiego pisze Magdalena Śniedziewska.

Mimo że w nocie umieszczonej na okładce pojawiają się słowa „powieść” i „bohaterka”, raczej nie mamy do czynienia z całościowym zmyśleniem literackim. Uznajmy, że książka ta do pewnego stopnia mieści się w poetyce świadectwa, a zarazem wymyka się temu porządkowi – o literackim debiucie Miry Suchowiejko pisze Dariusz Nowacki.

Nie samym pisaniem żyją twórcy. Co odciąga ich od pracy literackiej, co zaprząta im myśli? Jak autorki i autorzy odnajdują się w niełatwej rzeczywistości? Z czego rezygnują, by móc tworzyć? Na te i inne pytania staramy się znaleźć odpowiedzi w cyklu Kiedy nie piszą. Tym razem Anna Karczewska rozmawia z Weroniką Murek.

Dialogując ze zmarłymi, Suchanecki odzywa się również głosem własnym, niemniej nastrojonym tak, aby wywołani z zaświatów „dyskutanci” go zrozumieli – o Żarnach Przemysława Suchaneckiego pisze Jan Potkański.

Sto lat temu nowoczesna cywilizacja osiągnęła apogeum rozwoju. Tak przynajmniej lubiła o sobie myśleć – powiedzmy więc, że było to apogeum samouwielbienia. I oto w środku najszaleńszej dekady belgijski artysta postanowił sporządzić jej kompletny portret – o Mieście Fransa Masereela, awangardowych fascynacjach i literackim symultanizmie pisze Jerzy Franczak.