Teksty

Kiedy Lata ukazały się we Francji w 2008 roku, Annie Ernaux miała sześćdziesiąt osiem lat, od ośmiu była na emeryturze, a zaledwie sześć minęło od diagnozy raka piersi, którego po zabiegach trwających rok udało jej się wyleczyć. Wtedy reputacja literacka autorki była już ugruntowana: piętnaście opublikowanych tytułów, wiele nagród, stopniowy wzrost liczby przekładów.

Nie sposób przepuścić możliwości oddania się lekturze kolejnej książki Petera Markusa, która ukazała się na polskim rynku wydawniczym. W ciągu ostatnich trzech lat (za sprawą Piotra Siweckiego) mieliśmy okazję, by poznać niezwykły świat rzeki przedstawiony w tekstach autora Dobrze, bracie – pisze Kamil Kawalec.

Tadeusza Boya-Żeleńskiego opisano już wielokrotnie. Monika Śliwińska postanowiła jednak sprostować niektóre znane historie i uzupełnić je o nowe informacje. Z pasją śledczego tropiła wszystkie nieścisłości i kłamstewka samego bohatera. Przeczytamy o tym w książce Książę. Biografia Tadeusza Boya-Żeleńskiego, o której z autorką rozmawia Magda Huzarska-Szumiec.

„Poezja ta przekracza granice różnych dziedzin sztuki, nie tylko przez przywoływanie innych dzieł, ale także przez nawiązywanie z nimi artystycznego dialogu, rozszerzanie ich znaczeń, obudowywanie poetycką opowieścią, która kreuje nowe jakości semantyczne”. O Glifie Julii Fiedorczuk pisze Magdalena Piotrowska-Grot.

Juliusz tropił życie, zajmowała go witalność – pomimo wszystko. W wierszach znajdziesz głównie owo „mimo wszystko”, ale na pierwszym planie było u Julka pierwotne zdziwienie tym, że coś jest, że jest on sam, który potrafi to zobaczyć i ma narzędzia, żeby spróbować to opowiedzieć – mówi Radosław Wiśniewski w rozmowie z Romanem Honetem o życiu i poezji Juliusza Gabryela.

„Pomysł był taki, żeby białoruskie dzieci, począwszy od mojego syna, miały dostęp do dobrych książek. Żeby nie myślały, że język białoruski jest nieatrakcyjny, bo dotychczas opowiadano w nim głównie sentymentalne historie o wsi i o przyrodzie” – Justyna Czechowska rozmawia z Nadią Kandrusewicz, tłumaczką literatury szwedzkiej na białoruski, założycielką i szefową wydawnictwa Koska.

Czub w swojej najnowszej książce Natura dziury (...) kontynuuje projekt mocno surrealizującej poetyki. W tym przypadku groteskę znaną z pierwszej książki zastępuje jednak w dużej mierze niesamowitość i niezwykłość.

„Bardzo poważnie traktuję zabawę. Myślę, że może być czymś wywrotowym. Literaturę traktuję jako zabawę, ale właśnie bardzo poważną. Sprawdzam, czy za pomocą różnych zabiegów mogę dokonać mikroprzesunięć i pozwolić sobie i kilku czytającym osobom trochę inaczej żyć”. O Ćpunie i Głupku, najnowszej powieści Mateusza Górniaka, z autorem rozmawia Emilia Konwerska.

Może nie niezauważona, ale na pewno bez medialnych fanfar pojawia się owa publikacja na polskim rynku wydawniczym, choć gdyby przykładać miarę stricte literacką – to znaczy zapomnieć o komercyjnym potencjale i o bieżących kanonach prestiżu – to wydanie Pana Prezydenta gwatemalskiego pisarza Miguela Ángela Asturiasa jest właśnie tym, co powinniśmy nazwać wydarzeniem.

Kiedy to wszystko się skończy, będziemy innymi ludźmi Adrianny Alksnin to opowieść, która mogłaby być  auto-da-fé milenialsów albo całkiem niezłą satyrą na krakowską, ale też warszawską, bohemę. Michał Trusewicz dostrzega jednak wiele jej minusów.

„Dla mnie niedoskonałość jest olbrzymim walorem, choć niedocenianym. Wada, rozdarcie, brak to elementy, których często szukam, patrząc na fotografię. Dzięki temu mogę zobaczyć świat taki, jakim był naprawdę ponad sto lat temu, wnioskować o przemianach, które w nim zachodziły". Z Wojciechem Nowickim rozmawia Magda Huzarska-Szumiec.

Czytanie Kultury zap***dolu szybko staje się przygodą. Ile razy próbowano nas rozszczelniać podobnymi chwytami! Ile razy się udało. Według dominującej ideologii przymusem pracownika jest bowiem zawodowa samorealizacja i ciągły rozwój, szefom zaś należy się uznanie – za to, że w ogóle chcieli nas zatrudnić.