Teksty

Kiedy Szewc zwraca się ku przeszłości, najczęściej dostrzega w niej niezwykłość stworzenia ukrytą w tym, co zwyczajne, szare, a nawet banalne. Powraca do świata swojego dzieciństwa, który pokazuje nam w obrazach i miniaturach – o najnowszym zbiorze opowiadań Piotra Szewca pisze Wojciech Chmielewski.

Rozważania Traverso pozwalają czytelnikowi wyzbyć się obojętności moralnej i intelektualnego oportunizmu, zaś opowieść Khalidiego rozbraja stereotypy uniemożliwiające zrozumienie tego, co dzisiaj dzieje się w Gazie i na Zachodnim Brzegu – o najnowszych książkach Rashida Khalidiego i Enzo Traverso pisze Przemysław Wielgosz.

Tomek Gromadka wrzuca bohaterów i ich traumy w surrealistyczny wir rodem z animowanego serialu dla dorosłych Big Mouth. Celem autora jest przypomnienie czytelnikowi elementarnej prawdy: każdy potrzebuje bliskości, wsparcia i wspólnoty – o Przygodach Pitera i pępowinowego psa pisze Szymon Bryzek.

W 2025 roku Joanna Mueller dokonuje swoistego zmieszania – komponuje antologię swojej twórczości poetyckiej, obejmującą utwory z dwudziestu pięciu lat pisania, w tym również tego, które dotąd nie trafiło do czytelniczek i czytelników – o Zmieszanych Joanny Mueller pisze Katarzyna Trzeciak.

Tosiek i Glosowitz zaufały swoim bohaterkom, a te opowiedziały im własne historie oraz historie polskiej wsi, kobiet, Śląska, górniczych rodzin, wreszcie: historię społeczną naszego kraju – o książkach Przepraszam za brzydkie pismo. Pamiętniki wiejskich kobiet Antoniny Tosiek i Opowieści kobiet z rodzin górniczych Moniki Glosowitz pisze Katarzyna Roman-Rawska.

To apokryficzna, medytacyjna powieść o ponownych narodzinach, granicach i głodzie poznania, doświadczeniu obcości, która okazuje się nadspodziewanie bliska – o Epizodzie z życia malarza podróżnika Césara Airy pisze Piotr Kofta.

Książki chilijskiej autorki są przykładem alternatywnych ścieżek rozwoju literatury Ameryki Łacińskiej czasów samego boomu latynoamerykańskiego oraz bezpośrednio go poprzedzających. Są oryginalne, osobne, trudne do zaszufladkowania, na pewno warto je poznać – o twórczości Maríi Luisy Bombal pisze Tomasz Pindel.

Krew w maszynie to fresk portretujący genealogię luddyzmu, zrodzonego ze społeczno-politycznych mroków początku XIX wieku ruchu robotniczego, który wciąż kreuje emblematyczny obraz współpracy człowieka z maszyną – o książce Briana Merchanta pisze Łukasz Krajnik.

Dla zrozumienia tej prozy kluczowy jest namysł nad statusem przyrody w obecnym funkcjonowaniu naszej planety. Refleksja autora nie wynika jednak ze strachu przed nieuchronnie zbliżającą się katastrofą ekologiczną czy z poczucia moralnego obowiązku, lecz z nieskończonego zachwytu nad światem – o Placu zabaw Richarda Powersa pisze Aleksandra Byrska.

To debiut radykalny, wymykający się klasycznym pojęciom fabuły czy konstrukcji narracyjnej, przypominający raczej psychodeliczną partyturę niż tradycyjną prozę. To eksperyment językowy, w którym rytm, dźwięk i brzmienie słów mają pierwszeństwo przed logiczną strukturą opowieści – o Obituriantach Weroniki Stencel pisze Andrzej Graul.

Chociaż książka ma charakter mantryczny i wręcz modlitewny, a na pewnym poziomie wtajemniczenia niemal rytualny, nie rości sobie pretensji do niczego, zwłaszcza do bycia literaturą terapeutyczną czy oczyszczającą – o pierwszym tomie poezji Amelii Pudzianowskiej pisze Rafał Gawin.

Przestrzeń wykreowana w Kronikach dziwnych bestii z jednej strony przypomina typowe chińskie miasto z początku XXI wieku, z drugiej zaś jest otoczona aurą niesamowitości, pełna paradoksów, sekretów i odwróconych porządków – o powieści Yan Ge pisze Maya Dąbrowska.