Teksty

Z pozoru to dwie skrajnie różne opowieści. Akcja opowiadań Żadana właściwie rozgrywa się poza frontem, na drugiej linii, w tle teatru wojny, natomiast powieści Twardocha – na nullu, w najbardziej przeklętym miejscu, po drugiej stronie „waszego ojca Dniepru” – o Arabeskach Serhija Żadana i Nullu Szczepana Twardocha pisze Dariusz Żółtowski.

Zano bada konkretne, osobiste doświadczenia, zakreślając jednocześnie niezmiernie szerokie kręgi. Historia przesiedleń na ziemie odzyskane po drugiej wojnie światowej oraz poczucie wykorzenienia towarzyszące kolejnym pokoleniom przesiedleńców i repatriantów stanowią punkt wyjścia tej poetyckiej refleksji – o czwartym wymieraniu Agi Zano pisze Alicja Bagińska.

Sagan opisuje zdestabilizowaną strukturę rodzinną, portretuje jednostki osamotnione, które za wszelką cenę usiłują zagłuszyć swą samotność. Choć bohaterom brakuje kręgosłupa moralnego i wewnętrznego kompasu, autorka nie przestrzega czytelnika, nie moralizuje. Wyraża pochwałę la dolce vita we francuskim wydaniu – o książce Witaj, smutku Françoise Sagan pisze Karolina Broda.

Arabeska zawsze była formą kunsztowną, zdolną do opanowania chaosu dzięki rytmowi i powtórzeniom. W wersji Żadana jest to ornament naznaczony wojennym rozpadem, paradoksalnie zachowujący ciągłość dzięki liryzmowi – o Arabeskach Serhija Żadana pisze Iwona Boruszkowska.

W Ao Manao sensacyjna otoczka ustępuje obrazom – statycznym i słonecznym, ujętym w formę niekiedy przypominającą dziennik, innym razem szkicownik, strumień świadomości lub zmysłowych doznań – o najnowszej książce Krzysztofa Pietrali pisze Michał Koza.

W swoim najnowszym tomie Agnieszka Wolny-Hamkało bacznie obserwuje ciała zwierząt, by poćwiartować je za pomocą słów i zajrzeć do ich wnętrza. Jednocześnie snuje refleksję na temat roli poszczególnych istot w świecie i próbuje przyjąć perspektywę animalną – o książce Dla twojej córki. Fraszki pisze Natalia Kostecka.

Powieść tę odczytać można zgodnie ze słynnym zdaniem Williama Blake’a: ,,Nadmiar smutku się śmieje”. Pożoga wojenna, bezsens istnienia, nadchodząca śmierć i metafizyczny akcent w zakończeniu: wszystko to można obrócić w szekspirowski żart – o Wyroku Ishbel Szatrawskiej pisze Konrad Janczura.

Ćpun i Głupek to wielowarstwowa opowieść, w której to, co realne, zbliża się do niemożliwego, zaś apokryficzna nadzieja przeplata się z apokaliptycznym poczuciem nadchodzącego końca – o najnowszej powieści Mateusza Górniaka pisze Weronika Waberska.

Ornament to powieść niezbyt obszerna, ale nie jest to powieść prosta. Wraz z rozwojem akcji intensyfikują się jej duszny klimat i napięcie towarzyszące każdej scenie. Na pierwszy plan wysuwa się dziwaczność – im większą część świata przedstawionego zagarnia narkotyk, tym bardziej zagęszcza się atmosfera – o książce Juana Cárdenasa pisze Natalka Suszczyńska.

Wydaje mi się, że Sośnicki czuje się przytłoczony realnością wojny. Trudno mu jednak ująć w słowach to doświadczenie. Ma bowiem jako medium język poetycki, z kolei jako problem coś dotkliwie niepoetyckiego – o Reprezentacji zwierząt Dariusza Sośnickiego pisze Magdalena Śniedziewska.

Dialogując ze zmarłymi, Suchanecki odzywa się również głosem własnym, niemniej nastrojonym tak, aby wywołani z zaświatów „dyskutanci” go zrozumieli – o Żarnach Przemysława Suchaneckiego pisze Jan Potkański.

Bezimienna bohaterka Stanów przejściowych to everywoman naszych czasów, nieprzynależna do określonej pracy i nazwanej relacji. To błądząca po Krakowie flâneuse, której mapę włóczęgi wytyczają supermarkety – o książce Zofii Lorek pisze Sara Nowicka.