Teksty

W najgłębszej warstwie najnowszy tekst dramatyczny Pakuły niesie ze sobą uwalniającą moc śmiechu, a właśnie jego pozbawiona jest towarzysząca nam na co dzień religia. Może nawet: religia panująca. Tymczasem gdy wokół narasta mrok i przemoc, kiedy nie wiadomo, co przyniesie jutro, śmiech jest ucieczką – może jedyną, na jaką nas stać. O dramatach Mateusza Pakuły pisze Jacek Wakar.

Bolaño pisze cudze życiorysy tak namiętnie, że trudno nie fantazjować o jego własnej egzystencji, smutnie i dziwnie autentycznej, zaśpiewanej mimochodem, pośród wielu różnych próz. Mateusz Górniak przy okazji premiery Dzikich detektywów, pisze o twórczości Roberto Bolaño.

„Zbiór opowiadań Macieja Dobosiewicza też odrabia lekcje pragnienia, podrywania się do lotów bez gwarancji powodzenia, jakby z wiarą, że tylko tak warto próbować”. O Laszowaniu pisze Anna Marchewka.

Najnowsze powieści Mateusza Pakuły Skóra po dziadku i Ewy Wieżnawiec O wilku mówiono w izbie – choć zanurzone w odmiennych rejestrach gatunkowych i stylistycznych, a także osadzone w innych topografiach – obrazują, jak ściśle to, co osobiste, splata się z tym, co zbiorowe, i w jak znaczącym stopniu to, co wydarza się we wspomnianej Wielkiej Historii, formuje jednostkowe losy.

To znaczące, że bohaterowie Latronico otaczają się nie tylko przedmiotami, ale też ideami vintage: podejrzewają, że świat, w którym przyszło im żyć, jest duchowo martwy, więc pozostaje im tylko nostalgia, otaczanie się fragmentami wspaniałej, bardziej „autentycznej”, ale martwej przeszłości.

Węgierskie morze – ten tytuł to autocytat, nawiązanie do wiersza Kit. Czyli nic nowego? Pozory mogą mylić, na gruncie poezji bywa tak nader często. Zaczynając kształtowanie swojego autorskiego języka, Marcin Sendecki wychodził od poetyki napięcia, objawiającej się w pozostawionych na końcach wersów spójnikach i przyimkach czy pozbawionych łącznika metaforach.

„Wskrzeszenie figury czarownicy przez ruch feministyczny, domagający się uznania pracy reprodukującej życie we wszystkich jego wymiarach za ukryte, lecz podstawowe źródło wartości dodatkowej, nie jest tu przypadkowe. Wskazuje bowiem na kluczowy aspekt wyzysku i poddaństwa kobiet w patriarchalnym kapitalizmie”. O Kalibanie i czarownicy Silvii Federici.

Język tomu Dunaj. Chyłe pola, surowy, ociosany, a w konsekwencji patetyczny, z jednej strony kojarzy się z wcześniejszymi dokonaniami poetyckimi Lebdy, z drugiej wydaje się ryzykowny. W moim odczuciu podniosłość nie zawsze spełnia tu swoją funkcję, czasem sytuuje się na granicy przesady, paradoksalnie neutralizuje (zamiast uwypuklać) ciężar doświadczenia utraty.

„Osobiście nie jestem wielkim fanem weird fiction i chciałbym Grabińskiego czytać nie jako Polskiego Poego czy Lovecrafta ze Lwowa, ale jako samodzielnego pisarza o wielkiej wyobraźni, który lepiej niż autor kultowego Zewu Cthulhu rozpoznał kluczowe dla nowoczesności napięcia i którego dzieła z dzisiejszej perspektywy stanowią ciekawszą lekturę”. Recenzja Błoni tajemnicy.