Teksty

Nie samym pisaniem żyją twórcy. Co odciąga ich od pracy literackiej, co zaprząta im myśli? Jak autorki i autorzy odnajdują się w niełatwej rzeczywistości? Z czego rezygnują, by móc tworzyć? Na te i inne pytania staramy się znaleźć odpowiedzi w cyklu Kiedy nie piszą. Tym razem Krzysztof Hoffmann rozmawia ze Szczepanem Kopytem.

Świetny debiut, Love song, zapewnił Karolinie Krasny wysoką pozycję wśród młodych talentów polskiej sceny literackiej. Druga książka tej autorki jest utworem w pewnym sensie jeszcze bardziej programowalnym. Pozwala ułożyć świat przedstawiony w swobodnie wykoślawioną alternatywną rzeczywistość. I to niejedną – o Strefie II Karoliny Krasny pisze Konrad Janczura.

Nie samym pisaniem żyją twórcy. Co odciąga ich od pracy literackiej, co zaprząta im myśli? Jak autorki i autorzy odnajdują się w niełatwej rzeczywistości? Z czego rezygnują, by móc tworzyć? Na te i inne pytania staramy się znaleźć odpowiedzi w cyklu Kiedy nie piszą. Tym razem Katarzyna Kachel rozmawia z Katarzyną Kobylarczyk.

W „Dzienniku Literackim” opublikowaliśmy tekst Agnieszki Waligóry Šalamunizm jako narzędzie zwrotu konserwatywnego. Autorka pisała w nim o „krążącym po dzisiejszej poezji widmie šalamunizmu” oraz próbowała zdefiniować wpływ tego zjawiska na polską twórczość literacką. Z przedstawionymi w artykule tezami polemizuje Dawid Kujawa.

Tę książkę czyta się szybko i z wypiekami na twarzy, raz po raz otwierając oczy ze zdumienia. Bo temat ważny i prawie dziewiczy, bo pomysł wyjściowy znakomity, ale… co jakiś czas coś w lekturze zgrzyta, konstrukcja opowieści niebezpiecznie się chwieje – pisze Łukasz Drewniak o Teatrze Żydowskim im. Estery Rachel i Idy Kamińskich w Warszawie Marty Bryś.

Pisarz ten jest spadkobiercą marzeń o wyższym obiegu artystycznym i związanych z tym ambicji. Ochoczo czerpie z osiągnięć Nowej Fali, tworząc na przekór temu, co fantastyce zwykło się zarzucać: generyczności fabularnej, jałowości językowej, powtarzalności motywów i stagnacji intelektualnej – o Luciusu Shepardzie pisze Maciej Szraj.

Kiedy zaczynałam pisać teksty dramatyczne, nie wiedziałam, że wchodzę w świat funkcjonujący wprawdzie w centrum języka, ale na pograniczu literatury. Co w ogóle znaczy to całe pogranicze? Odpowiedź nie jest prosta, ponieważ pociąga za sobą kolejne pytania – o współczesnym dramacie polskim pisze Aleksandra Zielińska.

Autorka dekonstruuje świat (męskiej) ludowej epiki bohaterskiej i posługując się prześmiewczo jej kliszami, w autoironicznym geście powołuje do istnienia baśniową czarownicę Milenę, narratorkę i zarazem gniewną antybohaterkę poematu – o Dzieciach Mileny Marković pisze Sylwia Nowak-Bajcar.

Widzenie świata w tych książkach jest fasetowe, zapośredniczone przez synekdochy. Autor próbuje uchwycić najbardziej sensualne aspekty doświadczeń i przedmiotów, zamiast silić się na ich całościowe opisy. Taki sposób percepcji jest bliski nie tylko kinu, ale także grom video – o twórczości Chiny Miéville’a pisze Szymon Stoczek.

Inwazja rosyjska na Ukrainę sprawiła, że dziennikarze zaczęli cytować całe akapity Cesarzowej Piotra, szczególnie te dotyczące Rosji. I wszystko było tu aktualne. Wystarczyło zamienić nazwę miejscowości Narwa na Irpień lub Bucza – mówi Kristina Sabaliauskaitė w rozmowie przeprowadzonej przez Katarzynę Kachel podczas kongresu PEN Clubu w Krakowie.

Do niedawna mówiło się o niewidzialności tłumaczy, dziś, kiedy dokonali oni – kiedy dokonaliśmy – coming outu, a nasze nazwiska pojawiają się na okładkach tłumaczonych przez nas książek, prawdziwie niewidzialnymi postaciami w procesie przekładu literatury są redaktorzy – pisze Jerzy Jarniewicz.

Poetka ukrywa go pod garniturem erudycyjnej zabawy literackiej. Swoją książkę opatrzyła podtytułem: powieść wierszem, i rzeczywiście, krytycy niejednokrotnie spierali się o to, czy najsławniejsze dzieło kanadyjskiej autorki powinno stać na półce z poezją czy z prozą – o Autobiografii czerwonego pisze Krystyna Dąbrowska.