Teksty

Krótkie, proste, dobitne, jedno- albo dwuwyrazowe tytuły dzieł mieszczą się w swoistej metodzie, w której na pierwszy plan wysuwają się oszczędność, precyzja i geniusz kompozycyjny, jakby mistrzostwo polegać miało nie tylko na błyskotliwych opisach, ale także na rzadkiej umiejętności ich przycinania – o powieściach Virginii Woolf pisze Jakub Michał Pawłowski.

Koniec z nieokreślonością własnej tożsamości, dzięki której dziecięce ciało, jeszcze wolne od norm kulturowych, jest w tym sensie niebinarne i transgresyjne. Możemy nawet powiedzieć, że antysystemowe, ponieważ wymyka się rolom genderowym – o motywie dziewczyństwa we współczesnej polskiej poezji pisze Ola Lewandowska-Ferenc.

Pisze się w samotności. Samotność jest niezbędna do sprawnej pracy. Ale z samotnością miało nie być kobiecie do twarzy. Już sam zbitek słów „samotna kobieta” brzmi jak obraźliwy epitet, a wyobrażenie, że kobieta może coś samotnie zdziałać, jest trudne do przyjęcia nawet dla niej samej – o zjawisku samotności w utworach artystek pisze Aleksandra Ewa Furtak.

W „Dzienniku Literackim” opublikowaliśmy tekst Agnieszki Waligóry Šalamunizm jako narzędzie zwrotu konserwatywnego. Autorka pisała w nim o „krążącym po dzisiejszej poezji widmie šalamunizmu” oraz próbowała zdefiniować wpływ tego zjawiska na polską twórczość literacką. Z przedstawionymi w artykule tezami polemizuje Dawid Kujawa.

Pisarz ten jest spadkobiercą marzeń o wyższym obiegu artystycznym i związanych z tym ambicji. Ochoczo czerpie z osiągnięć Nowej Fali, tworząc na przekór temu, co fantastyce zwykło się zarzucać: generyczności fabularnej, jałowości językowej, powtarzalności motywów i stagnacji intelektualnej – o Luciusu Shepardzie pisze Maciej Szraj.

Kiedy zaczynałam pisać teksty dramatyczne, nie wiedziałam, że wchodzę w świat funkcjonujący wprawdzie w centrum języka, ale na pograniczu literatury. Co w ogóle znaczy to całe pogranicze? Odpowiedź nie jest prosta, ponieważ pociąga za sobą kolejne pytania – o współczesnym dramacie polskim pisze Aleksandra Zielińska.

Widzenie świata w tych książkach jest fasetowe, zapośredniczone przez synekdochy. Autor próbuje uchwycić najbardziej sensualne aspekty doświadczeń i przedmiotów, zamiast silić się na ich całościowe opisy. Taki sposób percepcji jest bliski nie tylko kinu, ale także grom video – o twórczości Chiny Miéville’a pisze Szymon Stoczek.

Do niedawna mówiło się o niewidzialności tłumaczy, dziś, kiedy dokonali oni – kiedy dokonaliśmy – coming outu, a nasze nazwiska pojawiają się na okładkach tłumaczonych przez nas książek, prawdziwie niewidzialnymi postaciami w procesie przekładu literatury są redaktorzy – pisze Jerzy Jarniewicz.

Postanowiłam sięgnąć po wydany w 2024 roku numer magazynu „Biały Kruk” – poświęcony fantastyce socjologicznej. Byłam ciekawa, co młodzi polscy autorzy fantastyczni (trzeba zaznaczyć, że mówimy tu o osobach przed debiutem książkowym lub niedługo po nim) powiedzą mi na temat świata i przyszłości, jakich upatrują zagrożeń i możliwości, jak diagnozują naszą rzeczywistość – pisze Weronika Mamuna.

Historia ta ukazuje tragiczny, a jednocześnie wymykający się prawnemu zakazowi czyn kazirodztwa. Autorka nie kwestionuje tego, że kazirodztwo jest przestępstwem. Wręcz przeciwnie – domaga się za nie najwyższej kary. Zwraca jednak uwagę na nieuchwytny i niewyrażalny charakter społecznego zakazu – o Familii grande Camille Kouchner pisze Anna Turczyn.

W omawianych tekstach bycie „tutejszym” Żydem wynika nie tyle z faktu urodzenia w wiejskiej okolicy, ile ze współdzielenia jej ze społecznością nieżydowską, z dostosowywania się do jej reguł, a jednocześnie z negocjowania w niej swojego, żydowskiego miejsca – o Obcym Israela Joshuy Singera i Ziemi Racheli Korn pisze Karolina Koprowska.