Teksty

Kibel to literackie laboratorium, w którym ciało spotyka się z kodem, a język z tym, co nienazwane i wyparte – o powieści Anny Sudoł pisze Natalia Królikowska.

W pisarstwie Jenny Erpenbeck zauważalny jest brak językowego katharsis. W Kairos z każdego zdania powoli sączy się ból pustki, której nie sposób oswoić. Autorka urywa opowieść w pół słowa, zamyka nas razem z bohaterami w korytarzach wyliczeń, a te wciągają głęboko w atmosferę błogiej nieskończoności – o powieści Jenny Erpenbeck pisze Karolina Niemiec.

Potrzeba tworzenia zdaje się dla podmiotu irytująca niczym owad wbijający się w skórę – odbiera poecie komfort, nieustannie o sobie przypomina, zakłóca spokojnie nicnierobienie – o najnowszym tomie wierszy Kamila Kawalca pisze Karolina Górnicka.

Mowa Radosława Kobierskiego jest jego własnym głosem, mimo że autor tak często podpiera się cudzym słowem. Jest to próba zawrócenia i (później) zatrzymania czasu w decydującym momencie, oddanym na starym zdjęciu; pokazania, jak słowo staje w poprzek biegu lat – o najnowszym tomie wierszy Radosława Kobierskiego pisze Rafał Rżany.

W tej książce pieczołowicie wydłubałem z pamięci poszczególne sygnały, które świadczyły o tym, że nasza odrębność może być przykra, kłopotliwa, a nawet bolesna – mówi Maciej Hen, autor książki Tratwa z pomarańczami, w rozmowie z Mateuszem Demskim.

Johnson nie wierzy w to, że ludzie są skazani na bycie grzesznymi, że rodzą się w popapranej konfiguracji. To tylko ofiary Ameryki, jej dziwactw i krzywo rozumianej wolności, czy też ciągłego stawania się na nowo. To tylko sen nagle stał się koszmarem – o prozatorskim debiucie Denisa Johnsona pisze Piotr Brencz.

Koniec z nieokreślonością własnej tożsamości, dzięki której dziecięce ciało, jeszcze wolne od norm kulturowych, jest w tym sensie niebinarne i transgresyjne. Możemy nawet powiedzieć, że antysystemowe, ponieważ wymyka się rolom genderowym – o motywie dziewczyństwa we współczesnej polskiej poezji pisze Ola Lewandowska-Ferenc.

Koniec zabawy jest powieścią przewartościowującą starość w wielu wymiarach, mnożącą pytania, z których zasadniczym wydaje się to graniczne: kiedy człowiek uznaje, że jest już stary? – o książce Jacka Melchiora pisze Tymoteusz Milas.

Pisze się w samotności. Samotność jest niezbędna do sprawnej pracy. Ale z samotnością miało nie być kobiecie do twarzy. Już sam zbitek słów „samotna kobieta” brzmi jak obraźliwy epitet, a wyobrażenie, że kobieta może coś samotnie zdziałać, jest trudne do przyjęcia nawet dla niej samej – o zjawisku samotności w utworach artystek pisze Aleksandra Ewa Furtak.

Do rewizji własnych przekonań na temat pierwszeństwa motywu klasowego nad narodowym popchnęła Burka ta sama potrzeba dogłębnego pojęcia istoty obserwowanych zjawisk, która daje o sobie znać we wszystkich jego pismach – o Autoportrecie z okruchów Tomasza Burka pisze Adam Partyka.

Miniatury prozatorskie Konwerskiej nasuwają mi na myśl anamorfozę – zniekształcenie, które jest efektem zaprojektowanego punktu widzenia, skutkiem dziwacznej perspektywy – o Rzeczach robionych specjalnie Emilii Konwerskiej pisze Izabella Adamczewska-Baranowska.

Nie samym pisaniem żyją twórcy. Co odciąga ich od pracy literackiej, co zaprząta im myśli? Jak autorki i autorzy odnajdują się w niełatwej rzeczywistości? Z czego rezygnują, by móc tworzyć? Na te i inne pytania staramy się znaleźć odpowiedzi w cyklu Kiedy nie piszą. Tym razem Krzysztof Hoffmann rozmawia ze Szczepanem Kopytem.